Natúúrlijk moet je plassen tijdens een marathon. Wat denk je dan? Meer dan 40 kilometer. Veel drinken. 2 uur ophouden? Dat loopt niet lekker. Onderweg stoppen om in de bosjes te piesen? Kan. Maar tijdens de Groene van Amsterdam, afgelopen voorjaar, wilde ik mijn haas Bram Bakker niet kwijt. Na een kwartier dubben pieste ik in mijn broek. Het regende zo hard dat niemand het merkte.
Een loopevenement is eigenlijk afschuwelijk
Hardlopen is voor mij genieten. Dat zég ik ook altijd, en tegen iedereen: loop voor je plezier. Tijden interesseren me geen biet. Of ik de 10k nou in 52 of 41 minuten loop – het maakt me niets uit.
Tot ik een rugnummer krijg opgespeld.
Je raakt bezeten
Dan moet het opeens wél hard. Als opgejaagd wild ren ik over het parcours. Met een rood aangelopen gezicht en het zweet op mijn voorhoofd. Het zorgeloos genieten is dan even ver te zoeken. Ik begrijp zelf niet waar die plotselinge bezetenheid vandaan komt. Want zodra ik mijn rugnummer weer inlever, is mijn interesse voor de eindtijd ook weer weg.
Je mist alle sights
Bij de halve marathon in Berlijn miste ik het wereldberoemde Checkpoint Charlie. De controlepost, hét symbool voor de scheiding van de beide Duitslanden na WOII en de vrijheid in 1989, liep ik straal voorbij. Ik was afgeleid door een Duitser die vlak voor me liep. Kilometers lang liep ik te dubben of ik hem moest adviseren om te stoppen. Hij hijgde zó erg dat ik hem dolgraag ter plekke een ademhalingsoefening wilde voordoen.
Je slaapt niet
‘Evenementen-stress’ kan ernstige vormen aannemen. Ik ken iemand die de twee nachten voorafgaand aan een race geen oog dicht doet. Terwijl ze toch al zes jaar wedstrijden loopt.
Is dat het allemaal wel waard?
Waarom, in vredesnaam, heb ik me dan gisteren dan toch weer ingeschreven voor een marathon?
Een race is een aansporing om écht drie keer per week te blijven lopen. Als ik veel afspraken heb, lang in de auto zit en ‘s avonds na een lezing laat thuis kom wil het hardlopen er wel eens bij inschieten. Mijn conditie blijft toch wel op peil, vertel ik mezelf. En ach, één keertje overslaan. Moet kunnen.
Maar dat gebeurt nóóit in de aanloop naar een marathon. Dan maak ik zelfs tijd vrij om tussen mijn afspraken uit de auto te springen, me om te kleden en ergens een mooi looppad te zoeken om een rondje hard te lopen.
En er is méér.
Een race heeft iets magisch
Al die lopers bij elkaar geven een bijzondere energie. Ik heb gesprekken met andere lopers. Nieuwelingen. Oude rotten. Allemaal bezig met fysieke uitputting, ten behoeve van een blijmoedig brein. Mensen die het snappen. Mensen als ik.
Het doet me denken aan de energie die heerst in voetbalstadions. Als jongetje van 12 ging ik met mijn voetbaltrainer naar Feyenoord. De auto stond altijd een kilometer van het stadion. En hoe dichter bij we kwamen, hoe sneller we gingen lopen. Automatisch. Ook al waren we ruim op tijd. Dat kwam door de opwinding rond het stadion. Dezelfde opgewekte energie die ik ook voel bij loopevenementen.
En ja, dat geeft zó’n kick dat ik er zelfs voor in mijn broek wil piesen.
Als het regent, tenminste .
Ps. Ik ga me ook op deze marathon weer voorbereiden met dat geheimzinnige schema waarbij ik slechts 14 kilometer train. Ga jij dat ook doen, maar ben je nog wat onzeker? Dan kunnen we ook een samen trainen in Nederhorst den Berg. Da’s goed voor het vertrouwen.
Ik plas eigenlijk ook altijd in mijn tight als ik nodig moet. Was het van de zwemsport al gewend om het te laten lopen. De eerste keer moest ik zo nodig, maar liep op tempo. Ik ontspande mij om het minder te voelen en tot mijn verbazing liep het toen in mijn broek. Wat een opluchting. Sindsdien laat ik het altijd lopen. Ophouden kan namelijk voor meer schade zorgen. Gewoon rekening mee houden. Zwarte tights kopen en na de training of loop gewoon de was in.
Ik zie voornamelijk mannen vóór een wedstrijd langer dan 10 km snel na het startschot de bosjes invluchten. Volgens mij zenuwen en dus ongetrainde blaasspieren. Ik snap niet dat ze het zover laten komen. Dag mooie tijd!
Niet ✌️
Vlak voor de start nog plassen en onderweg geen last meer. Je verliest vocht genoeg. Vaak 2,5 – 3 kilo vocht kwijt na marathon. Maar ik zou ook niet stoppen. Ooit Cor Vriend gezien tijdens de Westlandmarathon? Die had andere sanitaire nood, maar liet het ook gewoon komen tijdens de race …. http://www.ad.nl/ad/nl/1802/Atletiek/article/detail/2262698/2007/09/19/En-dan-moet-je-dus-even-uit-de-broek.dhtml
ECHt, ik zou het willen kunnen, maar het is me niet gelukt.
Tijdens de Leidsche Rijn loop waren er geen dixi’s en uiteindelijk aan mensen die stonden aan te moedigen gevraagd of ik even binnen mocht.
Daarna kon ik weer lekker lopen 😉
Vlak voor het evenement een toilet opzoeken en ik heb nergens last meer van….
Iemand tips hoe je die psychische grens doorbreekt? Ik kan het niet, in mijn (hardloop)broek plassen. Ook al kan ik nergens anders meer aan denken dan die volle blaas : (
Ik heb precies hetzelfde en weet hier geen raad mee. Hardlopen zelf gaat ondanks dit probleem goed… Zou ook graag willen weten hoe je dit probleem kan verhelpen
Er was eens een man die moest plassen
Hij liet het lopen met harmonierende gassen
Wat kon hem dat schele
Witte sokken of gele
Aan de meet kon z’n vrouw hem goed wassen
Ik heb 20 marathons uitgelopen, waarvan de meeste dik binnen de drie uur. Ik heb onderweg nooit hoeven te plassen.
Ik moest tijdens de 10KM in april rond de 7km wel erg plassen, kwam ook door het koude weer denk ik. Onderweg kwam ik maar 1 dixi tegen waar al 2 mensen voor in de rij stonden dus ben maar doorgerend en heb het opgehouden. Het begon wel mijn gedachten over te nemen haha, kon alleen nog daaraan denken en werd daar onrustig van.
Denk dat mannen er meer last van hebben. Tenminste als ik af ga op al die mannen die bij de tunnel boven na de eerste km van de damloop staan te plassen. tijdens mijn enige en laatste marathon hoefte ik niet naar het toilet. En bij 27-32 loopjes ook nog nooit gehad.
Ik laat ook maar gewoon lopen. Heeft me in het begin best wel veel moeite gekost om uberhaupt te plassen tijdens het lopen. Het lukte gewoon niet. Niet vanwege schaamtegevoel of zo, maar om fysiek voldoende te ontspannen. Overigens is me dat tot op heden maar 2x overkomen, gedurende een halve marathon. Bij kortere afstanden heb ik de behoefte niet gehad
Ik adviseer een incontentinentieluier bij droog weer 🙂
Ik hoef nooit te plassen op een Marathon,ook niet op een Halve of andere wedstrijden.Je ziet wel altijd mannen langs de kant staan plassen 😉
Heb wel een keer een grote boodschap moeten doen op een natuurmarathon,gelukkig in de bossen.Darmen gaan wel harder werken van die lange duurlopen pffff
Dank voor je reactie Anita. Ik ben benieuwd of ALLE vrouwen zich hierin vinden.
Hoi Maaike,
Een luier onder je hardloop broek geeft je een flinke pamperkont, maar wel een lief gezicht.