Runningtherapie

Het gaat goed met het therapeutisch bewegen

Dat klinkt niet sexy nee, runningtherapie bekt al beter.

En bewegen om je goed te voelen is wat lang, maar dekt de lading het beste.

In 1994, ik was net begonnen met mijn opleiding tot psychiater, ging ik voor het eerst hardlopen met patienten. Of meer dribbelen/joggen/snelwandelen eigenlijk.

Dat was nog eens iets anders dan creatieve therapie. We werden nagekeken, op weg van de Valeriuskliniek naar het Vondelpark.

Er liepen ook niet zoveel mensen hard in dat park, ruim twintig jaar geleden.

En al helemaal geen mensen met psychiatrische problematiek. Dat is ingrijpend veranderd: steeds meer mensen doen aan hardlopen, en steeds meer mensen doen dat om te herstellen van een burnout, of om er eentje te voorkomen.

Er is steeds meer besef dat je niet ongestraft de hele dag op een stoel kunt zitten en alle werk met je hoofd kunt doen

Nog even en bewegen is een wettelijk verplicht, echt iets voor een wetsvoorstel van een lijsttrekker die slecht in de peilingen staat.

Je leest over Runningtherapie in boeken, kranten en tijdschriften tegenwoordig. De cursussen waarin je wordt opgeleid tot runningtherapeut zijn al jaren succesvol, en steeds meer ondernemende behandelaars verdienen er een boterham mee.

Zijn alle doelen bereikt dan?

Nee, nog lang niet.

We missen nog het een en ander.

Onderzoeken die de effectiviteit onderbouwen, zorgverzekeraars die bereid zijn om het te vergoeden en de economische kant van de onderneming: investeren in lichaamsbeweging rendeert, maar het moet nog beter worden doorgerekend.

Ondertussen zou ik als ik een individu met een gevoelige psyche was niet wachten met het nemen van een beweeginitiatief.

Stilstand is achteruitgang, geloof dat nu maar!