Beginnen is een makkie, maar volhouden….
Oude schoenen
Gebogen zoekend in dat donkere opberghok bij mij thuis baan ik me een weg tussen al die spullen die je op de een of andere manier wel bewaart, maar nooit meer aanraakt.
Regenlaarzen…cd’s…een squashracket? Had ik die? Enfin.
Daar ergens tussen lagen ook nog mijn oude Asics.
Ja, voor de eerste keer vond ik het overdreven meteen nieuwe hardloopschoenen te kopen. Mezelf kennende is aan iets beginnen nooit het moeilijkste. Doorzetten is vaak waar ik het op sportgebied laat afweten. Dus, eerst maar eens op m’n tweedehands schoenen de eerste kilometers maken.
Joggingbroek en de halve van Berlijn
Daar stond ik dan. In joggingbroek – zo’n wijde, waar je normaal op de bank films kijkend zakken chips in leeg eet – en capuchontrui. Aan het begin van wat uiteindelijk over 100 dagen een vlekkeloze halve marathon van Berlijn moet worden eind maart.
Leuk, zo’n doel.
Doet het goed op verjaardagen en zo.
Want je kan tegenwoordig toch geen groepsgesprek meer binnenvallen of er staat iemand over zijn marathon in New York te blaaskaken. Of de halve afdeling heeft net zes keer voor het goede doel Alpe d’Huez opgefietst. Niet dat al die euro’s uiteindelijk bij het goede doel terechtkwamen; de organisator had nou eenmaal een hoop lijm op zijn strijkstok, maar dat was bijzaak. Het is gewoon hip om af te zien.
De muziek was gekozen, de Nike-app geïnstalleerd. Daar gingen we. Met de Amerikaanse vrouwelijke Nike-stem in mijn oor, kreeg ik elke kilometer te horen hoe snel ik had gelopen. Het was tijd om er bij te horen.
Ik ging de straat uit, richting Helmholzplatz en dan links die ellenlange Dunckerstraße in. Langs restaurants die ik niet kende, vintage winkels vol pluizig bebaarde mannen met mutsen op en platenzaken gespecialiseerd in Berlijnse artiesten in de jaren 20. Hardlopen in Berlijn hoeft in elk geval niet te vervelen.
Snakkend naar adem
Maar… hoe langer ik liep, hoe meer ik me afvroeg wanneer die zwoele Nike-stem me eens ging vertellen dat er op z’n minst een kilometer was afgelegd. Ah, daar was ze. In 5 minuut 45. De tweede kilometer duurde nog veel langer. Laat staan de derde. En bij de vierde moest ik, in een straat waar ik nooit eerder was geweest, erkennen dat ik me allesbehalve hip voelde. Hijgend, snakkend naar adem, leunde ik tegen een ijskoude lantaarnpaal. Daar stond ik dan. Beseffend dat ik met pijn en moeite 15 procent van mijn doel had afgelegd.
Ontmaagding
Dat worden nog 100 lange dagen, realiseerde ik me. Maar over de drempel om te beginnen was ik heen. Terwijl ik naar huis liep, moest ik aan mijn ontmaagding denken. De parallel was immers snel gelegd. De eerste keer kun je in z’n algemeenheid nou eenmaal beter snel vergeten.
Tim de Wit (1981) is correspondent voor de NOS in Londen. Zijn sportieve hoogtepunten tot nu toe zijn een doelpunt in de D1 bij Bussumse voetbalclub Allen Weerbaar en een interview met Diego Maradona. Hij was ook correspondent in Zuid Afrika tijdens het WK voetbal en correspondent in Berlijn.
Wil je wekelijks het nieuwste blog, aankondiging van webinars, meer interessante kost je mailbox? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Goed dat je de eerste stap hebt gezet!
Als tweede stap raad ik je wel aan een paar goede schoenen aan te schaffen. Die ouwetjes hebben vaak niet meer de demping die je mag verwachten en als je veel op asfalt loopt, kun je dat wel gebruiken. Dat is het enige dat hardlopen nodig heeft een goed paar schoenen. Kun je later altijd nog op wandelen, of op je salontafel leggen als je met je benen hoog chips wegwerkt voor de tv 😉
Derde tip: loop rustig zodat je nog kunt blijven praten (al is het fictief). Daarmee bouw je duurconditie op, anders train je het verkeerde systeem. Rustig opbouwen in intervals, ook je pezen, spieren en gewrichten moeten wennen. Je conditie wil nog wel eens sneller gewend zijn, dus rustig aan.
En blijf niet lopen met pijntjes, overbelasting is de belangrijkste oorzaak van blessures. Doorlopen is toewerken naar chronische blessures.
En last but not least, laat je niet ontmoedigen door mijn verhaal, gewoon volhouden, dan kom je er wel! Je kunt nog beter spijt hebben van wat je fout hebt gedaan dan van wat je niet hebt gedaan in je leven!!
Je trainer op afstand, Jennifer
Veel herkenning.
Een doel hebben werkt motiverend.
Mooi geschreven. Benieuwd of we voetje voor voetje heel Berlijn leren kennen.
En sportief gezien: niet binnen 800 meter spierweefselinscheurinkjes. Pas na 3000m wat meer moeite. Veelbelovend.
Leuk Tim, het gaat je lukken!