Terugschakelen, voor je omvalt

Ronald van Ockhuysen is adjunct hoofdredacteur van het Parool. De Amsterdamse avondkrant. Op de redactie geldt elke werkdag om 11:30 een keiharde deadline. Zonder uitzondering. En om 12:30 begint de redactievergadering voor de krant van morgen.

In de zomer van 2012 is Ronald 46 jaar. Opeens realiseert hij zich: ‘Ik ben een klassiek geval. Te zwaar. Altijd aan het werk. Op een dag val ik om. Eigen schuld, dikke bult. Wat een treurige gedachte.

‘Ik ben een optimistisch mens. Ik heb geen hekel aan mezelf. Toch gedraag ik me zo. Ik verwaarloos mezelf.’

Hardlopen zonder prestatiedwang

De knop gaat om.

Ronald start met runningtherapie bij Nico van der Breggen. Hardlopen zonder prestatiedwang. Want Ronald voelt niets voor een personal trainer. Niet nog meer deadlines, doelen en ambities. Hij wil ontspannen én praten.

Ronald begint vanaf nul. Hij loopt met Nico van de Brouwersgracht naar het Westerpark. Nog geen anderhalve kilometer. Voor Ronald een schrikbarende gedachte: ‘Helemaal naar het park hardlopen? Dat haal ik nooit.’ Maar hij haalt het wel.

Zijn runningtherapeut brengt hem wat hardlooptechniek bij. En leert hem rustiger ademen. En tot zijn verbazing loopt hij al redelijk snel vijf kilometer met gemak. En daarna acht. Ronald voelt zich al snel beter. Hij ontspant weer. Hij komt weer buiten. ‘Mijn leven speelt zich binnen af. Vijf dagen van de week van zeven uur ‘s morgens tot 7 uur ’s avonds op de redactie.’

Mijn ademhaling was hysterisch

‘Maar het lopen was maar de helft van de running therapie. Mijn ademhaling was hysterisch. Daar was ik me totaal niet van bewust.’

Ademhalingsoefeningen voor, tijdens en na afloop van het lopen. Het verbaast Ronald hoeveel invloed bewust en rustig ademen op zijn lichaam en geest heeft. Bijvoorbeeld als hij vast staat in het verkeer.

‘Vroeger was mijn reactie: in opgefokte stand schelden, jakkeren en jagen. Nu schakel ik bewust even terug. Simpelweg door mijn uitademing te verlengen. Rustiger ademen. Ik doe een muziekje aan. Kijk om me heen. En dan is het opeens een fijn moment.

‘De ademhalingsoefeningen helpen ook schakelen tussen plekken en mensen.’

Bij de krant loop je letterlijk achter de feiten aan. Opgejaagd door het nieuws. Elke dag deadlines. Dat vind ik prettig hoor. Maar ik ben wel altijd gehaast. Momenten van ontspanning zijn schaars.

Ook in weekend gaat het door. Hoor ik een ambulance, denk ik: Wat is er aan de hand? Moet er iemand van ons heen?

Jaagstand

‘Ik sta veel in de jaagstand. Dat is soms nodig om de beste prestatie te leveren. Maar niet om het leukste leven te leiden.’

Thuis is de jaagstand onnodig. Je moet er toch niet aan denken dat iemand zo opgefokt binnenkomt? Nu gebruik ik de rit van werk naar huis om te kalmeren. Door even wat ademhalingsoefeningen te doen.

Ook als ik na werk met vrienden bijvoorbeeld ga eten. Dan duurt het even voordat ik ontspan na een hectische dag. Tenzij ik van de ene naar de andere plek al terugschakel. De stoommachine komt langzaam tot rust door een paar minuten bewust ademhalen.’

Lopen en praten

Ik heb zo’n anderhalf jaar met Nico gelopen. We hebben onderweg ook veel gepraat. Over persoonlijke worstelingen. En over wat we in het park zagen. Zoals veranderende seizoenen. Niet over een wedstrijd of trainingsdoel.

‘Ik heb leren sporten zonder druk. Zonder prestatie. Al vind ik zelf wel dat ik gepresteerd heb.’

Sinds een jaar ben ik los van mijn Runningtherapeut. Ik loop nu nog minimaal twee keer per week. Mijn zoon loopt soms mee. Dat verbroederd. Het is een sociale daad van hem. Hij is bijna 18, veel te sterk en goed voor mij.

Mijn ademhalingsoefeningen doe ik nog bijna dagelijks. Niet alleen in de auto, ook achter mijn bureau, thuis en tijdens het hardlopen. Een langere uitadem helpt me herstellen als ik te hard ben gegaan.’

Mijn doel is geen doel te stellen

‘Mijn doel is om geen hardloopdoelen te stellen. Maar me zo goed voelen als ik nu doe.’

‘Inmiddels heb ik de Damloop twee keer gelopen. Dat blijf ik jaarlijks doen. Ik weet dat ik óók een halve of zelfs hele marathon kan lopen. Maar ik wil geen langere afstanden lopen. De valkuil is groot om je gek te laten maken. Mijn doel is om dat juist niet te doen.’

Runningtherapie heeft iets in gang gezet

‘Ik doe nu ook gerichte spier- en rekoefeningen. Ter ondersteuning van het lopen. Een beetje yoga en buikspierversterking, dat soort gekke dingen. En ik eet soja yoghurt met muesli en superfoods. In het begin dacht ik: gaat dit niet te ver? Maar met een goed ontbijt haal ik de lunch nu fluitend. Zonder koekjes in m’n koffie te soppen. Ik ben ook nog steeds een levensgenieter hoor. Ik hou van een wijntje en eten. Maar ik geniet nu bewust.

‘Ik ben 48 jaar. En het klinkt raar, maar na mijn 30^e heb ik me niet meer zo fit gevoeld als nu.’

Esther Vliege (1980) studeerde tekst- en communicatiewetenschappen. Nu is ze freelance multimedia publisher: ze creëert content voor print en online media. Als ze niet schrijft, loopt of fiets ze. Of geeft ze sportles in een zaal of de natuur.

Ze woont in de Amsterdamse Pijp, maar droomt over een huis in het bos. Haar recepten zijn weinig culinair, maar wel gezond. En lekker. Ademhalingsoefeningen en yoga houden haar in balans.

Deel dit artikel

Facebook

Twitter

Linkedin