Waarom werkt het zo goed: dankbaarheid oefenen?

‘Even serieus,’ verzucht T. ‘een tomaat. Hoezo een tomaat!’

We zitten om 7:45 op het clubhuis en we hebben net een uur gemediteerd. T. is lid van Sportrusten en volgt de dankbaarheidmaand. In de video van de dag ervoor noem ik drie dingen waar ik dankbaar voor ben. Eén van de drie is een tomaat.

T. vindt het maar makkelijk (of wat onbenullig) om dankbaar te zijn voor een tomaat.

Ik heb lang getwijfeld of ik dankbaarheid als maand wilde toevoegen aan het Sportrustenjaar. Met de onderwerpen van de andere maanden leer je iets over je lichaam: je leert een ademhalingsoefening, je gaat koud douchen, je eet minder vaak, je mediteert 2 x 20 minuten, je sport in zone D2.

Als zittend stressen en teveel eten een probleem is geworden, dan biedt Sportrusten een alternatief waardoor je in de ochtend weer vrolijk in de spiegel kijkt. Zo simpel is het

Met ademhalingsoefeningen leer je te ontspannen, met periodiek vasten leer je om je vetten als brandstof in te zetten en met sporten herwin je energie. Klinkt logisch.

Wat doet dankbaarheid daar dan tussen?

De oefening om in de ochtend drie dingen op te schrijven waar je dankbaar voor bent, is te mooi om niet mee te nemen. Zeg ik nu. In het begin had ik een haat-liefde-verhouding met de oefening.

Als ik de oefening voor het eerst doe (ik weet niet meer wie me op de oefening wees) bekruipt me een oenig gevoel.

1. Mijn zoon
2. Koffie
3. Scheerapparaat

De eerste lijkt me nogal cliché; om mijn leuke zoon op te schrijven om dankbaar voor te zijn. De tweede lijkt me nogal plat en dom: hoezo koffie, je bent gewoon verslaafd aan koffie. En de derde lijkt me te makkelijk: ja hoor, een scheerapparaat omdat ik me net heb geschoren en niks anders kan bedenken.

Toch ga ik gewoon door met de oefening. Dagelijks schrijf ik drie dingen op waar ik dankbaar voor ben. Mijn ouders, mijn lief, water, een tomaat, de zon, linzen, een appel, mijn zus etc. etc.

Gaandeweg merk ik dat de weerslag van oefening anders wordt. De eerste dagen bedenk ik dingen met mijn hoofd en dan schrijf ik ze op. Ergens rond dag 10 bemerk ik dat ik de dingen die ik opschrijf beter voel. In plaats van drie dingen op te schrijven en mezelf te bekritiseren, voel ik dankbaarheid.

Bij koffie denk ik niet alleen een bakkie koffie in de ochtend en de fysieke sensatie van de koffie. Maar ik denk ook aan  koffieboeren in Peru die koffieplanten water geven en bonen plukken. En ik denk aan de gezinnen en de voorouders van de koffieboeren. En aan de leveranciers van die boeren en de gezinnen van die leveranciers. En ik denk aan de vervoerders van de koffiebonen over zee. Als je even bij stilstaat is er een keten van honderden, duizenden, tienduizenden mensen die allemaal met elkaar in verbinding staan. Er is niets plats aan, om dankbaar te zijn voor een bakje koffie, het is heel mooi om de dankbaarheid te voelen; echt langs je ruggengraat omhoog te voelen tintelen.

Dankbaarheid oefenen heeft een bijzonder ‘bij-effect’

Ken je het gevoel van gejaagdheid en van daaruit een gevoel van onbehagen? Heb je last van stress? Daar schrijft Eckart Tolle een interessant stuk over:

Heb je het zo druk met arriveren in de toekomst dat het nu gereduceerd is tot een middel om er te komen? Stress wordt veroorzaakt doordat je ‘hier’ bent maar ‘daar’ wilt zijn, of doordat je in het heden bent terwijl je in de toekomst wilt zijn. Het is een gespletenheid die je innerlijk verscheurt. 

Als er geen vreugde, ongedwongenheid en lichtheid is in wat je doet, betekent dat niet noodzakelijkerwijs dat je een verandering moet aanbrengen in wat je doet. Het kan voldoende zijn om het hoe te veranderen. ‘Hoe’ is altijd belangrijker dan ‘wat’.

Oefenen met dankbaarheid. Of eigenlijk: je bewust zijn van waar je dankbaar voor bent, brengt je automatisch in het nu. Kloktijd neemt met regelmaat de dag in de tang, maar als de kloktijd niet langer de overhand heeft en je niet langer ‘daar’ wilt zijn, maar ‘hier’ bent, is dat verrukkelijk.

En iets om dankbaar voor te zijn 😉

Waar ben jij dankbaar voor vandaag?