Op wie kijk ik neer?
‘Wat ben jij stil. Vind jij er niks van?’ L. kijkt me aan en zet zijn stoel een beetje naar achteren.
‘Ik weet het niet,’ zeg ik zacht.
‘Hoezo ik weet het niet, het zijn toch schoften van de bovenste plank? Ik heb te doen met de slachtoffers,’ zegt L.
‘Ik heb ook te doen met de slachtoffers. Nogal. Maar ik heb ook wel te doen met die mannen.’
‘Jij bent lekker, hoezo te doen met die eikels die aan vrouwen zitten?’
Het gaat over The Voice. Over eikels. Over slachtoffers. Over daders. Iedereen aan tafel is het er uiteraard over eens: mannen moeten met hun ongewenste poten van vrouwen afblijven. Nogal wiedes. Overal duikt het op de laatste jaren: ogenschijnlijk succesvolle mannen lukt het niet om alleen aan hun eigen lief te zitten. Ze betasten, ze zoenen, ze dwingen en ze maken slachtoffers.
Zo kan het niet langer. Er is een roep om actie.
Sowieso niks mee om je zoon wat bij te brengen, maar daarmee blijft het wel bij het gedrag van de man en voor mijn gevoel ligt het probleem dat zich openbaart niet bij een individu, maar is het probleem breder dan dat
Als opgeblazen ego’s van mannen ervoor zorgen dat ze ongewenst gedrag vertonen, is het wel logisch om ook te kijken naar wat die ego’s opblaast.
Is het niet beter om te zoeken naar verbinding voorbij het ego, in plaats van massaal het ego op blazen. De mannen die uit de bocht vliegen worden jarenlang bejubeld en staan eindeloos in kranten, tijdschriften en worden uitgenodigd voor radio en televisie. Er blijken maar weinig mannen (en vrouwen) bestand tegen massalof.
Zangers. Gitaristen. Sporters. Schrijvers. Grootverdieners. Waarom voelen we massale behoefte om iemand op basis van één kwaliteit de hemel in te prijzen? Terwijl we allemaal wel weten dat iedereen goede kanten en duistere kanten heeft.
Teveel aandacht leidt tot een te groot ego en dat leidt weer tot megalomanie of onzekerheid. Mateloze seks, mateloze drugs, mateloos gokken. Na de piek in euforie, volgt een dip en die moet worden gevuld.
Kunnen we elkaar niet beter een beetje helpen met gelijkmoedigheid in plaats van de emotionele cocktail van euforie en somberte aanjagen?
Ik moet denken aan een 13-jarig meisje dat meedeed aan een talentenjacht in Amerika.
Het is bizarre televisie*. Een ogenschijnlijk onzeker meisje (13!) staat voor een groot publiek wat onzeker te lachen. Ze friemelt met haar microfoon en bijt op haar lip. Dan gaat ze zingen en ze zingt en danst het dak eraf.
Publiek op de banken, jury door het dolle.
Het gekke is: er staat overduidelijk een onzeker en jong meisje op het podium. Je gunt haar plezier in zingen en dansen. En je gunt haar goede begeleiding met mogelijke bekendheid. In plaats van wat wijze woorden van de volwassenen, is de oudste van het stel hysterisch enthousiast. Hij jubelt dat ze op Janis Joplin lijkt.
Janis Joplin.
Hij lijkt zelf niet door te hebben hoe griezelig deze vergelijking is. Joplin overleed op haar 27ste aan een overdosis heroïne.
Zingen is leuk.
Bejubeld worden door honderdduizenden mensen is niet makkelijk.
Zoals ik te doen heb met jonge artiesten die de roem niet kunnen dragen, zo heb ik ook te doen met mannen (eikels) die de roem niet kunnen dragen.
‘Klets jij maar raak,’ zegt L. ‘ik kijk neer op die schoften. Van mij mogen ze de bak in.’
Als ik later naar huis fiets, vraag ik me af of ik wel eens neerkijk op mensen
Er schiet me niks te binnen. Geslacht, gewicht, linkshandig, rechtsbenig, linksdenkend, rechtsdenkend, licht, donker, lang haar, geaardheid, religie, rijk, arm, Europees, niet-Europees, gevaccineerdheid: of ik iets nu wel of niet kan begrijpen, ik kijk eigenlijk nooit op iemand neer.
In de supermarkt moet ik daar even later op terugkomen.
Ik schaam me er een beetje voor, maar ik moet bekennen dat ik wel degelijk neerkijk op een bepaald type mensen.
Vooral toen mijn zoon nog de crèche- en basisschoolleeftijd had, keek ik neer op mensen (ouders) die altijd haast hadden. In de supermarkt duwde een vrouw haar winkelwagen voor de mijne en ze keek strak voor zich uit. Niet de blik van iemand die haast heeft omdat ze vergat geld in de parkeermeter te doen, maar de blik van iemand die permanent haast heeft. Constant met het hoofd in de toekomst. Met een minimensje in een draagdoek is de blik van haast een vreemd verschijnsel. Iedereen heeft wel eens haast. Maar als je genoeg te eten hebt én een dak boven je hoofd, gaat er toch iets mis als je altijd haasthaasthaast hebt. Eerst plopt er een gevoel bij me op van: je bent niet wijs. Dan is er een neerbuigende gedachte ‘ik heb geen haast, lekker puh.’ Daarna schiet ik in de lach om mezelf. Laten we vooral een beetje aardig doen met mekaar.
Of we nu haast hebben, fouten maken, ons schofterig gedragen of ongelukkig zijn: bescherm wat dierbaar is en heb lief alsof je leven eraf hangt.
Zet er vooral een mooi muziekje bij op.
Geluk.
*
Over de auteur
Ademhaling is mijn favoriete onderwerp. Hardlopen en kou staan gedeeld tweede. Over deze onderwerpen schreef ik 10 boeken en ik leid ademcoaches en koucoaches op. Mijn favoriete ademhalingsoefening is anapana en run-dip-run is mijn favoriete training.
Koen de Jong
Marathonkoorts
Op 19 oktober is de Amsterdam Marathon. Heb jij voorpret of voorvrees? Ode aan de marathon, ode aan de spanning. Wil jij volgend voorjaar goed voorbereid en goed uitgerust van start bij een marathon?
Wat een prachtig stuk Koen!! Zo recht uit het hart, zo eerlijk en open geschreven en zo herkenbaar. Fijn dat er meer mensen zijn zoals jij, die niet alleen vanuit veroordeling kijken naar akelige gebeurtenissen doe inderdaad veroordeeld moeten worden, maar die er ook op reflecteren hoe het komt. Die eerlijk naar zichzelf durven kijken en ons daarin mee laten delen. Ja, genuanceerdheid is belangrijk denk ik en delen van die nuancering ook. Dank je wel Koen! Ik lees je teksten graag! Wijs én genuanceerd! Dank je wel!
Zo wijs, zo juist en zo eerlijk deze blog !
…heerlijk hoe eerlijk. En: hoe je de nuance zoekt.
Toch zijn er nog genoeg Anderen waarop breed wordt neergeken. Eigenlijke nog erger: ze worden volkomen genegeerd alsof zij er niet zijn of ertoe zouden doen. We houden hen zorgvuldig buíten onze cirkel van hen die er moreel gezien toe doen. Tenzij ze knuffelbaar, bijzonder of uitstervend zijn en het onze machtspositie niet aantast.
Hen wordt vanuit ‘macht maakt recht’ als ‘minderwaardigen’ onbeschrijfelijk leed aangedaan. Hun basisrecht op een vrij bestaan zonder zogenaamd ‘nut’ te hoeven hebben voor ons ontkennen wij zonder rechtvaardigingsgrond volkomen. alleen op basis van het voor hen onaflegbare kenmerk ‘diersoort’.
We leren onze kinderen dat we dieren nooit zonder goede reden kwaad mogen doen (laat stáán doden), maar meteen daarna laden we onze winkelwagens vol met dierlijke producten die precies dát vertegenwoordigen wat we kinderen voorhouden niét te doen.
Niet met goede grond, maar omdat we een paar minuten smaakplezier voor onszelf volkomen misplaatst als belangrijker zien dan het belang van deze anderen op het behouden van hun léven. Of we doen datzelfde om het gemak, de lol, de luxe of de winst.
Er valt nog een hoop werk te verzetten op het gebied van ophouden met neerkijken op anderen als we de onzin gaan inzien van handelen vanuit macht, en vanuit een misplaatst gevoel van superioriteit. Een gevoel dat uiteindelijk stoelt op de gedachte dat ‘all animals are equal but some animals are more equal than others’. Het zou niet moeilijk moeten zijn om in te zien dat we daarin volkomen fout zitten…
Ik geloof erg in eigen verantwoordelijkheid en zoals ik dit nu lees komt het op mij over alsof de mannen in dit verhaal er eigenlijk niet zoveel aan kunnen doen. Hadden we ze maar niet zoveel moeten bejubelen! Daar komt bij dat het niet alleen de bejubelden zijn die dit gedrag vertonen, als je de cijfers erbij houdt. Dus daar wringt het voor mij een beetje. Al denk ik eerder dat ik het anders lees dan dat jij het bedoelt. 😉
Ik ben het gruwelijk eens met minder voetstuk en meer menselijkheid. Niemand is alleen maar goed of alleen maar slecht. Waar een ego groot is, is de onzekerheid en behoefte aan validatie dat ook. Naar mijn bescheiden mening.
Hallo Koen,
Helemaal eens met wat je hier schrijft.
Ten eerste nacht corrumpeert blijkbaar. Zit blijkbaar in de menselijke genen.
Oplossing is misschien mensen niet zoveel bejubelen en op een voetstuk zetten en beetje normaal doen.
Zal waarschijnlijk al een eind in de goede richting zijn.
En inderdaad niet neerkijken op mensen die haast, haast, haast hebben valt niet mee.
Ik denk dat je helemaal gelijk hebt!
Op het gevaar af dat ik je teveel ga bejubelen, toch weer mijn welgemeende compliment voor de manier waarop je een andere visie op dit beladen onderwerp verwoordt. Leuk ook dat je het filmpje erbij deelt. Werkelijk bizar het contrast tussen het onzekere veulen dat er staat en vervolgens de stem die ze heeft als ze zingt! Na het kijken even gezocht hoe het haar verder is vergaan en ze lijkt als persoon nu meer naar haar stem te zijn toegegroeid. Ze staat inmiddels in mijn Spotify playlist. Dubbel thanks dus!
Mooi dat Courtney Hadwin je Spotify playlist heeft gehaald. Laten we hopen dat het haar goed blijft gaan. Enne: dank voor je welgemeende compliment: ik hoop dat mijn ego zich gedeisd houdt 😉
Zo blij dat je het zo verwoord: ik ben het erg met je eens, maar is toch een beetje eng om te zeggen, nu iedereen deze mannenmetmisstappen al veroordeelt. De roem niet kunnen dragen en geleefd worden door wat er van je verwacht wordt, lijkt me doodeng. En sneu.
Dank voor je aardige reactie Leonie. Gelukkig kunnen wij gewoon rustig ademen en in stilte genieten….