Wijk aan Zee – Den Helder: ’s nachts hardlopen

Ik ben zenuwachtig.

Voor volgende week maandag.

Dan ga ik hardlopen met neef Mark en het belooft een loodzware tocht te worden.

We gaan hardlopen van Wijk aan Zee naar Den Helder

54 kilometer.

Over het strand.

In de nacht.

Dit idiote (of prachtige) idee is ingezet door Hans Koeleman. Deze Olympiër loopt namelijk graag hard in de nacht. En dan het liefst úren achter elkaar. Hij schreef er een boek over: Het Blauwe Uur. Met enige tegenzin (ik heb niet zoveel met boeken over hardlopen) begon ik er anderhalve maand geleden in te lezen.  Maar ondanks de tegenzin bij aanvang, bezorgde het boek me al snel de opwinding van een 10-jarige die een grote hijskraan krijgt van technic Lego (nog in de doos): ik wil meteen beginnen.

Al halverwege hoofdstuk twee leg ik Het Blauwe Uur weg en ik pak de kaart van Nederland erbij. Koeleman loopt door de duinen bij Schoorl. Ik vraag me af hoe het is om – net als Koeleman – ’s nachts over het strand te lopen. Zes weken geleden liep ik van Scheveningen naar Zandvoort. 42 kilometer over het strand. Dat was verrukkelijk. Zee. Strand. Wind.

Afwisselend een vol hoofd met gedachten die om voorrang vragen en dan weer een stil hoofd met enkel de ademhaling om te volgen.

Ik kijk naar de afstand van Scheveningen naar Zandvoort en mijn oog valt op IJmuiden, iets voorbij Zandvoort. IJmuiden is de spelbreker van de kustlijn, omdat het Noordzeekanaal daar een hap uit het strand heeft genomen. Maar aan de andere kant van de hap is weer kilometers strand vanaf Wijk aan Zee.

Hoe mooi is het om van Wijk aan Zee naar het Noorden te lopen?

Helemaal tot Den Helder?

Mijn hart maakt een sprongetje: dát wil ik doen.

Een hele nacht over het strand lopen tot de zon op komt.

Het liefst bij volle maan.

Ik kijk naar de maanstanden en zie dat het 30 april volle maan is.

Om 2:59 is de maan helemaal vol.

In mijn agenda zie ik dat ik maandag 30 april één afspraak heb staan die ik wel kan verzetten.

Mooi.

Dik vijftig kilometer hardlopen over het strand in de nacht lijkt me zwaar genoeg, ook zonder mul zand. Dus ik check ook de getijden.

Om 2:11 is het eb.

Perfect. Volle maan. Eb.

Ook de NS doet mee met een late trein naar Wijk aan Zee (Beverwijk) en een vroege trein vanuit Den Helder.

Ik leg Hans Koeleman en neef Mark het plan voor. In mijn uppie lijkt het me toch wat donker, griezelig en ongezellig.

Hans: Een andere keer zeker, maar 30 april ga ik niet redden.

Mark: Ja hoor. Ik wil wel mee. Gevolgd door een grijns van oor tot oor.

Twee weken geleden zag ik alleen het mooie avontuur van hardlopen in de nacht.

Maar nu het dichterbij komt begin ik toch zenuwachtig te worden.

Wat doe ik aan?

Wat als het bewolkt is en we niets zien?

Wat neem ik mee om te eten (is 6 aardappels genoeg?)

Wat als er iets gebeurt? Kramp? Blessure?

Ik schud mijn hoofd en lach om mijn vrees.

Bij een goed avontuur hoort vrees en ongemak.

En dat is precies wat we willen: een mooi avontuur.

Wordt vervolgd.