‘Koen, laten we hiermee stoppen.’
‘Koen, laten we hiermee stoppen. Ik kan er niet eens meer naar kijken.’ Klaas stopt met lopen.
Ik stop ook en kijk naar het natte, modderige pad dat met een bocht naar links afbuigt. Dan kijk ik naar Klaas en moet huilen. Voor de derde keer in 800 meter. Hij geeft me een knuffel en ik voel opluchting.
‘Kom, we wandelen terug naar de camper.’
De regen komt met bakken uit de lucht en er schiet een pijnscheut door mijn been. Het maakt niet meer uit. De route naar Eemdijk was volgens Komoot 48,7 kilometer. Maar na 870 meter is het afgelopen. In plaats van 400 kilometer in acht dagen is het 298,81 kilometer in zes dagen geworden.
Het voelt niet als een mislukking.
Er is zelfs geen berusting.
De regen spoelt mijn tranen weg en ik kan alleen maar denken dat het precies is, zoals het moet zijn.
In stilte lopen we naar de camper. Klaas klopt op de deur en Janneke kijkt een tikkie ongerust. Op het vuur staat een pan met wortel en zoete aardappel. Janneke was meteen begonnen met de lunch toen we een kwartiertje eerder van de camping in Nunspeet wegliepen. Maar de lunch onderweg hoeft niet meer. Het is afgelopen. Voor het eerst rijden Klaas en ik met Janneke mee als ze even later de motor start.
Op 21 mei startte Janneke de camper in Eemdijk, vlak nadat Klaas en ik de deur op de Bos en Lommerweg in Amsterdam-West achter ons dicht hadden getrokken. In Loenen zagen we elkaar, na 30 kilometer voor een lunch.
De eerste dag was meteen memorabel.
‘Hé, hier woont Femke H., zullen we aanbellen voor een kopje koffie?’ zei ik in Diemen.
Klaas keek op zijn horloge: 9,8 kilometer onderweg. ‘Ja, gezellig.’
Acht kilometer verder zaten we weer aan de koffie, bij Klaas’ broer in Abcoude. Johan Pluim haakte aan en we ouwehoerden over hardlopen, de Belgische voetbalcompetitie, roeien over de oceaan, wonen in het groen, koeien en de trip die voor ons lag.
Hier was het nog vrolijke, vrije opwinding: als tieners die voor het eerst alleen op vakantie gaan
Na 44 kilometer veranderde er iets. De hele dag wind tegen eiste zijn tol en we liepen langs saaie industrie voor Utrecht. Stof in onze ogen en op onze lippen.
We liepen in stilte.
Bij 49 kilometer even checken hoe ver nog: 17 kilometer.
Auw.
Vijf kilometer later zakt Klaas erdoor. Het is op. We moeten wandelen.
12 kilometer en twee uur en tien minuten later komen we aan in Hagestein.
‘Bedankt voor je geduld,’ zegt Klaas.
‘Geen dank, het was een mooie eerste dag,’ zeg ik.
We begonnen ouwehoerend met 5:10 /km en eindigden zwijgend met 9:40 /km. Maar het was goed. We zijn als pelgrims aan deze tocht begonnen, niet als sporters.
Er is één ding waar ik niet naar durf te vragen als we in Hagestein aan de linzensoep zitten. Of Klaas bang is voor morgen. Of overmorgen. Het is vrijdagavond en komend weekend wordt het meest bizarre loopweekend dat we ooit hebben gehad.
Misschien was opwarmen met 67 kilometer wind tegen een tikkie teveel van het goeie.
Klaas lijkt niet bang. Eerder ontspannen en tevreden. De kop is eraf. We zijn begonnen. De koffie bij Femke eerder die dag, lijkt al twee dagen geleden.
Fysieke inspanning rekt de tijd uit.
22 mei is een mooie dag. We beginnen cirkelend langs de Lek en lopen naar Culemborg. Het is nog droog, een gelukje.
We realiseren ons dat dit de meest bizarre marathonvoorbereiding is die we ooit hebben gehad. Vandaag lopen we 33 kilometer naar Zaltbommel om in de nacht van zaterdag op zondag om 2:00 de 2 Rivers Marathon te lopen. We maken grappen over fictieve gesprekken aan de start van de nachtmarathon in Zaltbommel.
‘Waar kom jij vandaan?’
‘Amsterdam.’
‘Ben je met de auto, of kwam je gister al met de trein?’
‘Nee ik ben komen lopen.’
‘….’
Niet denken aan vannacht, niet denken aan morgen. Alleen maar denken aan de volgende stap.
Stap.
Ademhaling.
In Zaltbommel kwam het vakantiegevoel weer terug
De camper stond aan de rand van Zaltbommel en we wandelden het oude stadshart in. Ik had het boek Mystical Miles geleend van Marco van Leeuwen. In plaats van even het boek terugbrengen (had ik in de camper gelegd) bleven we echter uren hangen. Koffie, een warme douche, friet en mooie gesprekken.
Pas toen we opstonden van de keukentafel en naar de camper liepen, kwam het besef dat we over minder dan 5 uur alweer op moesten staan voor de nachtmarathon.
Ik had vrees.
Met tien anderen startten we om 2:00 voor de 2 Rivers Marathon. Dus we moesten wel mee met het tempo van de groep.
Maar het ging. Met support van een bevreemdende verschijning: Bram van der Slik. We hadden de camper geleend van Bram en hij wilde graag een deel van het avontuur meemaken. Dus Bram meldde zich midden in de nacht met zijn fiets om achter ons aan te fietsen. Het was geen gewone fiets. Maar een hoge bi. Dat is zo’n fiets die je normaal alleen in oude strips ziet, met een enorm voorwiel en een klein achterwiel.
We hadden er ’s avonds nog grappen over gemaakt. Moet je je voorstellen dat je in een dijkhuisje aan de Waal woont en het songfestival hebt gekeken en dat je om 3:00 uur wakker wordt en moet plassen. Kijk je slaapdronken uit het raam en zie je een sliertje lopers op de dijk met achteraan een man op een fiets uit 1875. Dan denk je toch dat je in een roman van Murakami beland bent?
De marathon was zwaar, maar ging goed. Om 7:00 uur stonden we voldaan, op gepaste afstand in de tuin van Ed Kooiman aan broodjes met gebakken ei.
Even terug naar bed voor de tweede etappe die zondag.
Om 15:15 liepen we 20 kilometer naar Dreumel.
Komoot stuurde ons dwars door uiterwaarden, over smalle paadjes en de route was weer schitterend.
Zondagmiddag hadden we in drie dagen 163,86 gelopen.
Het was zwaar. Het was mooi.
Dag vier liepen we een ‘korte’ etappe van 35,42 kilometer naar Doorwerth.
Er veranderde iets.
We schoten de Veluwe op.
Geuren. Geluiden van vogels. Een vergezicht tussen de bomen door.
De sensaties van de natuur kwamen intenser binnen.
Op dag 5 kreeg ik het zwaar. Na drie kilometer was ik moe en deed mijn rechterbeen pijn. Nog 46 kilometer naar Kootwijk. Dat is te ver. Nog 28 kilometer naar de camper voor quinoa salade (en cola, drop en chips). Dat is ook te ver.
Stap.
Ademhaling.
Beppo.
Het was een feest om dit met Klaas te doen
Hoewel feest niet echt een woord is dat past bij deze symbiose. Het was eerder geruststellend dan feestelijk.
Meestal heb ik in gesprek met mensen het gevoel dat we langs elkaar heen praten. Als ik vertel wat ik heb gevoeld en beleefd en iemand reageert daarop, dan bekruipt me het gevoel: ja, maar dát bedoelde ik niet zo.
Met Klaas gebeurt het tegenovergestelde.
Die praat gewoon verder waar ik gebleven was en het hadden mijn eigen gedachten kunnen zijn. Alleen weet Klaas het meestal nog wat mooier onder woorden te brengen.
En met regelmaat schiet ik hardop in de lach.
Als we na drie kwartier rennen in stilte in het bos ineens een huisje (of museum?) zien.
‘Een tuinkabouter in de tuin, zou dat niet leuk zijn? Eentje met een kruiwagen,’ zeg ik.
Klaas vult zonder pauze aan: ‘Nee, ik heb een leuker idee. Ik heb al wat besteld, het wordt vanmiddag bezorgd. Henk, heb je echt een straaljager besteld? Of dat ding eruit, of ík eruit. Nou, ik heb € 10.000,- voor dat ding betaald.’
We zagen niet alleen een straaljager in een tuin maar ook zwijnen, een tjiftjaf, ooievaars, buizers, hazen, konijnen en fluitenkruid. Véél fluitenkruid.
De pijn in mijn rechterbeen werd steeds erger.
Op het einde van dag 5 durfde ik niet goed meer te stoppen, want na een (plas)pauze wist ik dat mijn rechterbeen weer ging protesteren. Het voelde alsof iemand een speer van 80 centimeter met een punt van mijn lies met grof geweld bij mijn hiel eruit wilde slaan. Een stekende pijn door mijn hele been. Eenmaal op gang ging het wel.
Dag zes merkte ik hoe diep Klaas en ik al waren gegaan. Victor P. liep een etappe mee. Van Kootwijk naar Nunspeet. Klaas en ik verdwenen na 400 meter in onze tunnel. Ik in het begin met een trekkend been om voorbij de pijn te komen, Klaas om zich over te geven aan de nieuwe dag.
‘Hé Koen, je moet wel een beetje om je heen kijken. Het is hier prachtig,’ zei Victor vrolijk.
Ik hoorde wel dat Victor het zei, maar het idee om te reageren voelde onwerkelijk. Ik zat in een tunnel en staarde naar een punt op de grond drie meter voor me.
Een dag later appt Victor dat ie er toch van genoten heeft:
Dag zes werd de pijn steeds heftiger. Na een korte pauze trok ik mezelf huilend van de pijn in gang en na een kilometer had ik weer een modus gevonden om zonder al teveel pijn 5:50 /km te lopen.
Waarom zou je jezelf dat aan doen?
Deze vraag kwam wel eens bij me op, maar toch voelde het vanzelfsprekend om door te gaan. Als wielrenner, tijdens een tiendaagse meditatiecursus, tijdens de 60 van Texel. Er zijn eerder momenten geweest dat ik afstand moest nemen van mijn lijf om door te kunnen.
Ik ben niet mijn denken.
Ik ben niet mijn lijf.
Deze oefening is krachtig en zinvol. Hoe het precies werkt weet ik niet, maar de kans is groot dat over twee of drie weken ineens een idee oppopt omdat ik hier zo diep ben gegaan.
Dus ik trek me keer op keer in tranen in gang om het ritme van Klaas over te nemen.
Tot het na 298,81 kilometer niet meer gaat. Na dag zes hoopte ik dat het op dag 7 iets minder pijn zou doen. Maar toen ik ’s ochtends hinkend naar het toiletgebouw liep om mijn tanden te poetsen wist ik dat het alleen maar pijnlijker werd.
Maar ja, we moeten door.
Was dat wel zo?
Na 800 meter huilen met een trekkend been vond Klaas het genoeg.
‘Koen, laten we hiermee stoppen. Ik kan er niet eens meer naar kijken.’ Klaas stopt met lopen.
Ik stop ook en kijk naar het natte, modderige pad dat met een bocht naar links afbuigt. Dan kijk ik naar Klaas en moet huilen. Voor de derde keer in 800 meter. Hij geeft me een knuffel en ik voel opluchting.
‘Kom, we wandelen terug naar de camper.’
Het was een mooie reis.
Dank Janneke!
Dank Klaas!
En Victor, Franklin, Ed, Marco, Karin, Nancy, Rene (met een Mystical Miles op zijn toilet), Michel, Jan, Ronald, Bram, Femke, Arie, Johan en de beheerders van een onbemand koffiehuisje in het bos. Vermoedelijk vergeet ik nog mensen, excuses, maar mijn prefrontale cortex is nog aan het landen.
duimpje 🙂
dankje 😉
Wat een mooi avontuur, dank dat we mee op reis mochten. Hopelijk herstel je goed Koen!
Dank voor je reactie Else, het herstel verloopt soepel. Ik krijg alweer zin om te rennen.
Uitstappen is niet het einde. Het is het begin van een toekomstig succesvolle missie.
Er komen vast weer mooie missies aan Bert, wordt vervolgd.
He Koen en Klaas,
Bikkels zijn jullie door deze uitdaging te zijn aangegaan. Uit ervaring weet ik dat stoppen voordat (een vergelijkbare uitdaging), het doel bereikt is, zo ongeveer een half jaar mentaal pijnlijk kan zijn, daarna gaat het over in berusting en acceptatie en is het echt helemaal okay!
Wellicht kennen jullie deze: ‘ volhouden kan iedereen, juist stoppen is de kunst’
Dus, super goed dat jullie de keuze hebben gemaakt om te stoppen. Sterkte met het herstel van lijf en geest!
Gr erm
Dank voor je reactie Erm, het herstel gaat goed en de geest is gelijkmoedig. Moedig voorwaarts.
Beste Koen, wat een mooi en herkenbaar verhaal. Diep respect en niemand kan jullie herinneringen, belevenissen en uitdagend avontuur afnemen. Geniet vooral na van alles en een goed herstel gewenst. En voor hen die dit alles hebben verzorgd en ge(onder)steund, CHAPEAU 👍👍👍
Dank Marius, het was met recht een mooi avontuur. Zeker lekker nagenieten, het weer doet nu in ieder geval lekker mee 😉
Hoe echt toch weer, dat authentieke weergeven van hoe je dit beleefde, er rolden ook tranen over mijn wangen. Niet omdat het niet de beoogde 500 km werd, niet omdat het regende eind mei maar omdat jullie dat gekke idee in gang staken en het samen tot uitvoering brachten om te stoppen wanneer ergens een grens bereikt werd. Waanzinnig veel respect en een tikje gezond jaloers op een ervaring die vast weer verrijkend was voor jullie beiden, Janneke en al wie meeleefde. Ik hoop stiekem dat het zaadje voor een volgende project al geplant werd ;-)! Geniet van de zon!
Haha, Maaike, een nieuw zaadje is nooit ver weg. Nieuwe projecten volgen vast snel. Geluk en dank voor je reactie!
Geweldig Koen zoals je dit avontuur beschrijft. En zo mooi om zo diep te gaan dat lichaam en geest elkaar niet meer begrijpen. Maar als je weer hersteld ben kijk je terug op een bizar avontuur wat in zes dagen een levensverhaal werd. Groetjes van een gekke HogeBi fietser.
Op naar een mooie nachtmarathon Bram!
Wat een avontuur voor jullie, respect voor al die gelopen kilometers! Hopelijk een spoedig herstel en dan weer een nieuwe sportieve uitdaging. 👍👏🥇
Lieve groet, Liesbeth.
Ha Liesbeth, dank voor je reactie. Het herstel loopt voorspoedig, een nieuw plan volgt vast snel. Geluk!
Prachtig, kan ik dit woord wel gebruiken bedenk ik vlug, de emoties tijdens zo’n onderneming/toch. Met ongeloof, verwondering en respect jullie avontuur gevolgd. De confrontatie met je lichamelijke limieten en hoe je daar mee omgaat. En tot het besef komen dat de tocht zijn einde kent, niet zoals gepland maar zoals het is. Zijn, we zijn. Dat besef. Niks moet omdat wij zijn. We zijn de tocht en de tocht is ons. Vergroeid met gedachten tot besluit komen. Wat dat besluit ook is. Naderhand weten dat het goed is wals het was.
Zijn dus.
Groetjes
Dank voor je mooie reactie Dirk. We zijn de tocht en de tocht is ons: dat is mooi gezegd. Geluk en groet!
Pracht verhaal, mooie prestatie. Geen spijt van de start geen spijt van het stoppen. Mooie reis. Bewondering!
Dank voor je reactie Ronald, zeker geen spijt van de start en ook geen spijt van het stoppen inderdaad. Het was een bijzondere reis.
De grens tussen ultiem en waanzinnig is dun. Soms zie je het zelf niet meer en moet de ander een besluit nemen. Was dat met die zwemmer ook niet zo? Het gaat niet om wat je niet gelopen aan kms maar om degene die je wel heb afgelegd en met wie en jullie gedeelde kameraadschap. Dit verslag kan zo’n de mystical miles, zo puur. Goed herstel gewenst.
Dank Dorothé, ik ga even overleggen met de redactie van Mystical Miles 😉
Respect voor het aangaan van deze uitdaging.
We blijven mensen en geen machines die te programmeren zijn. ;[gelukkig]
Iedere sporter , zeker duursporters hebben of krijgen met zo,n ervaring te maken.
Wie is er niet ooit van start gegaan bij een marathon met de gedachten het wordt niets vandaag, en achteraf een heerlijke ontspannen marathon te hebben gelopen.
Helaas is het ook wel eens anders, nu de teleurstelling verwerken en opzoek naar nieuwe uitdagingen.
Dank voor het delen van je verhaal..
Dank voor je aardige reactie Nico, op naar nieuwe uitdagingen!
Goede vraag: waarom zou je jezelf dit aandoen?
Een poging tot een antwoord op deze:
“If it does not kill you it will make you stronger” – mentaal & fysiek
Yin en yang: acute yin zaaien, om een langduriger yang oogsten,
en daarvan ook meer kunnen genieten juist omdat je diep in de yin bent geweest, die grenzen hebt verkend
Je kunt je ook door een helikopter 500km verder laten afzetten:
geen pijn, maar helaas ook geen euforie.
Makkelijk maar het “voelt” niet, is vlak; intensiteit ontbreekt.
Als je ongemak ervaart voel je dat je leeft, als je euforie ervaart ook.
Dat is voor mij de reden om het mezelf aan te doen (ultratrails)
Mooi avontuur Koen
Geen 500km, maar je bent op de grens geweest, en de verkenning daarvan was het m.i. om te doen, om daarvan sterker terug te komen.
De 500 km was enkel een middel om daar te komen, en 300 km bleek voldoende.
Ik wens je een goed herstel!
Acute yin zaaien om langduriger yang te oogsten: dat is een mooie. Lekker oogsten dan maar 😉
Een top prestatie en mooi avontuur. Spoedig herstel voor je. Op naar een nieuw mooi avontuur.
Een groots avontuur Koen. Mijn bewondering.
Verstandig dat jullie gestopt zijn.
Niet slim och, je stuklopen , lijden
Langer mee , meer avonturen beleven. Dus klasse dat jullie gestopt zijn.
Vooral je wijze lichaam heeft gesproken , goed dat je luisterde.
Mooie herinneringen en verhalen blijven. Ook op papier
En waarom dit avontuur…? Dat antwoord komt wellicht eens.
Fijn genieten en herstellen nu!
Dank voor de herstelwensen Egbert, het gaat goed.
Respect mannen, daar kunnen jullie nog lang van genieten en als je oud bent op terug kijken. Weet je nog…
Wat een waanzinnig avontuur. Ik heb jullie vol enthousiasme en met intense bewondering gevolgd. Janneke die de camper reed en heerlijke recepten (zo zag het er iig uit😜) bereidde en jullie die de kilometers in de benen kregen.
Hoe mooi is het als je samen besluit tot hier en niet verder, verder dan je ooit geweest bent, dieper gegaan dan diep.
Ik wens jullie een goed herstel en dank voor de prachtige blogs en podcasts. Fantastisch 🤩
Eigenlijk vind ik t erg dapper om te durven stoppen terwijl er zoveel mensen meekijken, luisteren en meeleven. Niet doorgaan terwijl t niet meer gaat maar stoppen en uiteindelijk toch naar je lijf luisteren. Een diepe buiging en dank voor een kijkje in jullie avontuur🙇♀️🤗🙏🏼
Wouw, wat een prestatie zeg!
Jullie doorzettingsvermogen is jaloersmakend, en de kracht om te stoppen is bewonderingswaardig!
En wat ontzettend mooi en leuk beschreven 🙂
Schitterend verhaal Koen. En een diepe buiging voor de prestatie. 💪
Een bijzonder mooie 6-daagse hebben jullie beleefd! Petje af hoe jullie het gedaan hebben. Geniet van al het moois! En sterkte met herstellen Koen!
Dank Inge, het herstel gaat al goed!
Wauw. Respect. Geweldige ervaring moet dat zijn geweest. Dan is 10 dagen Vipassana best makkelijk.
Om eerlijk te zijn vond ik mijn eerste en tweede Vipassana nóg pittiger Marcel. Hoewel vergelijken moeilijk is. Dank voor je reactie!
Mooi man, hoe bijzonder dat jullie dit samen hebben gedaan. Wat een band moeten jullie hebben. En wat heb je het weer mooi verwoord. Sterkte met herstellen.
Dank Marcel, nu genieten van het mooie weer 😉
Man man man wat een bikkels zijn jullie! Zo knap gedaan, en dat met dit weer. Petje af voor jullie en complenten voor Janneke.
Ha Nancy, ja Janneke heeft keihard gewerkt en heel veel gedaan. Dank voor je reactie. En ja, al die wind en die regen hadden we vooraf niet verwacht eind mei.
Ach Koen… en Klaas, jullie zijn 2 bikkels, wat een avontuur en wat afzien de laatste dagen. Hele diepe buiging en hard applaus voor jullie en Janneke natuurlijk!!👏👏👏😍
Dank Kokkie!
Ik moet er ook van huilen. Wat een wijsheid, wat een diepte, wat een lol, wat een gekte. Heerlijk!
Ja, lol, gekte en heerlijk: dat was het.
Prachtig geschreven Koen. Alsof ik er bij ben.
Geniet vandaag van wat er nu is. Niet van wat er afgelopen week was, of komende week zal zijn. Maar van wat er nu is.
Het was mooi om jullie te volgen, heb gelijk zin om ook iets extreems te gaan doen. Keep on Running!
Dank voor je reactie Mayke, nu inderdaad genieten.