Het leven is soms knap ingewikkeld

Vandaag liep ik drie rondjes hard.

Voor MIND liepen we vanuit het clubhuis drie rondes om het over depressie te hebben.

Ik liep vooral lekker buiten, ik praat wat over de loopplannen van 2025 en we hadden iemand in ons midden die vorig jaar in alle provincies een halve marathon én in alle provincies een tien kilometer liep.

Hardlopen is een geliefd gespreksonderwerp, maar ik ben ook bewust dankbaar dat ik daar kan lopen met een goed gemoed.

Dat is wel anders geweest. Volgens de Beck Depressieschaal heb ik zeker een flink aantal depressies gehad en loopvriend Klaas scoorde in zijn mateloze periode vermoedelijk nog hoger. In zijn boek Ren voor je leven, schrijft hij bijvoorbeeld:

’s Middags ging ik vaak wandelen in het bos en bedacht ik hoe het zou zijn om daar aan een touw aan zo’n boom te bungelen. Heerlijk rustig, leek me. Maar er zou ook iemand zijn die me zou vinden en voor zelfmoordenaars konden mensen maar weinig sympathie opbrengen. Nee, een dodelijke ziekte of een ongeluk zou een beter uiteinde zijn. Het ontbrak me overigens ook aan de voor zelfmoord vereiste daadkracht.

Jeetje, wat ben ik blij dat Klaas een manier heeft ontdekt om van betekenis te zijn voor anderen (en zichzelf).

Het leven is soms knap ingewikkeld en af en toe zit je in een spagaat waarin alle mogelijke oplossingen verdriet en schuldgevoel meebrengen. In Nederland kun je dan een depressie hebben. In Ierland zeggen ze dan sadness is on me. Dat is een mooie herinnering dat je de emoties niet bent, maar dat ze langskomen. Het geeft ook aan dat het verdriet, de leegte, de somberte van voorbijgaande aard is. Ook al geloof je dat niet altijd.

En dan helpt het om te weten dat je er niet alleen voorstaat

Dat is waar de MIND Blue Monday Run om draait. We lopen hard en laten weten dat je de demonen in je hoofd niet alleen hoeft te bevechten. Je kunt mee naar buiten om te lopen of je kunt je verhaal delen en vragen om een kopje thee. Het lucht op en het helpt om eerlijk te zijn over je gemoed. Je bent dat waard, je bent niemand tot last. Sterker nog: je doet een ander een plezier, want het is ook een manier om tegen de ander te zeggen dat het prima is om kwetsbaar te zijn en verdrietig.

Dus daar liepen we. Met een shirt van MIND, door Amsterdam. Iemand had een kleinkind verloren, iemand had een verslaving achter de rug, iemand worstelde met een scheiding, iemand worstelde met een zelfmoord in de vriendenkring, iemand worstelde met een ingewikkelde opvoeding, iemand worstelde met bestaansrecht en we liepen grappen te maken in het Vondelpark.

Zonder alles te delen, delen we toch een hoop.

Volgend jaar weer.

En tot die tijd blijf ik lekker lopen en als je een keer je verhaal kwijt wilt: altijd welkom op het clubhuis voor een kop thee en een gesprek.