De marathon: hoe doe je dat mentaal?

Over dik twee weken probeer ik een PR te lopen bij de marathon van Amsterdam.

2:33:36” is de te kloppen tijd: ik moet aan de bak.

Bij de gewenste eindtijd moet ik kilometertijden lopen van 3:32 /km.

In trainingen loop ik geregeld mijn tempoblokken wat langzamer: 3:37 /km, 3:38 /km en soms 3:41 of 3:42 /km.

Mentaal vind ik dat niet ingewikkeld. Taperbonus. Ik heb nog drie weken. Straks heb ik snelle schoenen aan. In een wedstrijd is het altijd makkelijker. Ik val nog 1,5 kilo af. Zo denk ik er makkelijk 10 seconden per kilometer vanaf op wedstrijddag.

In de marathon zelf val ik terug op mijn aandacht bij de eerstvolgende stap of de huidige ademhaling. Als ik het na 20 kilometer al zwaar heb en ik merk op dat ik nog niet eens op de helft ben, fluit ik mezelf terug: eerstvolgende stap, huidige ademhaling.

Een marathon is niet alleen fysiek, het is ook mentaal.

Goed om te weten: je gemoed en je gevoel verandert doorlopend, ook als je door blijft lopen. Dus als je het zwaar krijgt, hoef je niet langzamer te lopen of even te pauzeren of helemaal te stoppen. Pijn is een genadig iets: naarmate het langer duurt, verdooft het zichzelf. Dat is een mooie quote, gepikt van Emil Zátopek, een beroemd Tjechisch-Slowaaks Olympisch atleet.

Voor 14-kilometer-lopers: knip hem op in drie x 14

Speciaal voor lopers die trainen met het 14-kilometer-schema is het een goede tip om de marathon op te knippen in drie keer 14. Werkt dat niet voor je? Dan kun je prima komend weekend nog een keertje wat langer lopen. Maak het niet te gek. Geniet van je laatste weken!