Hoe belangrijk is een medaille?
Zaterdag liep ik de Bijlmerrun.
Tien kilometer hard rennen door de Bijlmer.
Het was een loopfeest van jewelste in Amsterdam Zuid-Oost.
Kleur. Muziek. Gemoedelijkheid. Bekenden. Nieuwe gezichten. Veel glimlachen en af en toe een grimas.
En: een schítterende medaille bij de finish
Toen Klaas vorig jaar zijn Bijlmerrun-medaille aan de trap hing op het clubhuis, dacht ik: volgend jaar doe ik mee, zo’n medaille wil ik ook.
Normaal heb ik niet zoveel met medailles. Mijn medailles van de marathons van Berlijn, Stockholm en New York ben ik kwijt en bij de marathons van Utrecht en Amsterdam een paar jaar geleden nam ik de medaille niet aan: maak iemand anders er maar blij mee.
Voor veel lopers is een medaille veel meer dan een stuk ijzer of zamak.
Het is de bekroning op alle trainingen, de verzuurde bovenbenen en de zweetdruppels.
Toen de Zevenheuvelenloop een medaille van afvalhout uitreikte, waren veel lopers not amused. Een medaille van hout ligt niet goed in de hand, dáár doen we het niet voor.
En bij Run & Roast een maand geleden waren er lopers die niet meededen omdat er geen medaille was bij de finish. Ik was zelf erg blij met de plantaardige burger als beloning; dat had organisator Imo Muller geregeld in plaats van een medaille.
De meeste organisaties delen na afloop echter ‘gewoon’ een medaille uit van zamak of ijzer.
Sinds de zomer van 2021 neem ik de medailles wél altijd aan bij de finish.
Het is een mooie decoratie aan de trapleuning op het clubhuis. Er ontstaat een waar kunstwerk waar de loopvreugde vanaf spat.
Maandagochtend begint vaak met een startnummer op de WC hangen en een medaille aan de trapleuning. Maandag was dat een prachtige medaille.
Wat is er zo bijzonder aan de medaille van de Bijlmerrun?
Vaak is een medaille een beeldmerk van de stad, een cijfer met de editie. Soms gewoon een sticker van de atletiekvereniging met een afstand en een datum.
Op de medaille van de marathon van Berlijn stond vorige jaar een afbeelding van Eliud Kipchoge. Een hardloper op een medaille. Dat was mooi.
Maar bij de Bijlmerrun toepen ze over.
Op de medaille van de Bijlmerrun stond vorig jaar een afbeelding van Anton de Kom: een Surinaamse anti-koloniale schrijver en verzetsstrijder. Ik had nog nooit van Anton de Kom gehoord, maar toen Klaas met de medaille binnenkwam, ging het al snel niet meer over de eindtijd van Klaas, maar over Suriname, zijn schrijfstijl ‘Ik haat het alledaagse zwoegen’, kolonisatie en de Bijlmer.
De Kom kwam tot leven.
Een medaille als herdenking, als eerbetoon, als geschiedenisles, als ode.
Benieuwd naar de medaille van dit jaar, schreef ik me in.
Na tien kilometer rennen kreeg ik Hilly Axwijk om mijn nek hangen.
Ook van haar had ik nooit gehoord.
Ze richtte in 1982 een stichting op: Surinaamse Vrouwen Bijlmermeer en was een vrouwenrechtenactivist en maatschappelijk werker.
Het is een schitterende medaille. Lekker zwaar, met reliëf en zelfs in kleur. Kudo’s voor de organisatie en de ontwerper.
Aan het laden ...Over de auteur
Ademhaling is mijn favoriete onderwerp. Hardlopen en kou staan gedeeld tweede. Over deze onderwerpen schreef ik 10 boeken en ik leid ademcoaches en koucoaches op. Mijn favoriete ademhalingsoefening is anapana en run-dip-run is mijn favoriete training.
Koen de Jong
Marathonkoorts
Op 19 oktober is de Amsterdam Marathon. Heb jij voorpret of voorvrees? Ode aan de marathon, ode aan de spanning. Wil jij volgend voorjaar goed voorbereid en goed uitgerust van start bij een marathon?
Ik heb niet veel evenementen gelopen en alleen marathons tot nu toe. 9 gelopen waarvan 8 officiele. Voor de volgende marathon kijk ik altijd even terug. Aan iedere medaille kleeft wel een herinnering. Het is een soort ritueel geworden, een “feel good” moment voor de nieuwe beproeving.
Ik herken je verhaal helemaal. Ik vind: aan de medaille heb je helemaal niets. En toch: na de finish wil ik zo snel mogelijk dat ding om mijn nek. Ik probeer er vaak zelfs van tevoren er achter te komen hoe de medaille er uit ziet, op internet of voor de start. Een mooie medaille kan voor mij reden zijn mij in te schrijven. Dit jaar liep ik een halve marathon zonder medaille na afloop!! Toen stond ik nogal verloren om mij heen te kijken. Blijkbaar is vooral het ritueel belangrijk voor mij. Eerst inspannen, snakken en smeken om de finishlijn en daarna: even hoofd voorover om geëerd te worden met een medaille. Deel van de hardloopverslaving. Eenmaal thuis verdwijnt dat ding in een doos. Wordt toch tijd voor een rek in de kamer, tijd dat ik de medailles net zo eer als ze mij hebben gedaan. Monument voor als ik later niet meer KAN hardlopen.
Voor mij geen must; een alternatief (of helemaal niets) vind ik ook prima. Maar wel aardig; ik pak altijd alles aan.
Ik hang ze altijd eerst een tijdje op in de woonkamer, maar daarna ruim ik ze op.
Sommige medailles vind ik lelijk, maar er zitten mooie tussen. Er zijn er een paar waar ik heel trots op ben, maar voor de medailles voor het zoveelste 10-km’tje geldt dat natuurlijk niet.
Ik heb m’n medaille ook wel eens weggegeven aan een kindje dat ook gelopen had en huilde omdat de medailles (nota bene!) op waren.
Om milieutechnische redenen mag de medaille van mij trouwens zeker afgeschaft worden. Je kan elk weekend overal wedstrijdjes lopen, dus kom op mensen, hoe knap of bijzonder is dat? Wil je daar serieus elke keer een medaille voor?
Ik stop wel al vanaf het begin van mijn “hardloopcarrière” alle startnummers in een ordner, waarop ik de relevante gegevens schrijf en eventuele wetenswaardigheden (hoe druk het was bijvoorbeeld, of hoe warm; en of het een PR was). Dat vind ik een leukere en makkelijkere manier om herinneringen op te halen dan soms weinigzeggende medailles uit een zak moeten halen.
Wat mooi Astrid, hoeveel startnummers zitten er inmiddels in je ordner?
Even opgezocht: ik heb inmiddels 112 wedstrijden gelopen. Maar in de ordner zitten misschien wat minder startnummers, want soms lever ik er een in om aan de loterij mee te kunnen doen :—–) Dan is ’t alleen een uitdraai van de uitslagenlijst.
Indrukwekkende ordner. Op naar de 125!
Hoi Koen,
Zoals zo vaak, brengen jouw stukjes mij aan het denken, denken over zaken waar ik blijkbaar niet over heb nagedacht. Dank je wel. Ik ben net uit Seattle terug naar NL verhuisd en dit brengt me meteen weer op het juiste spoor. Dank en ik kijk uit naar je volgende stukje.
Ha Arjen, dank voor je bericht. Nu ben ik wel benieuwd welk spoor dat is…
Via wat andere runs naar de NYC marathon in november
Mooi vooruitzicht!
De medaille van de Tien van Tiengemeten mag ook in het lijstje bijzonder fraaie kunstwerkjes
..en ook het vaantje van de Breakfast-run in HIA verdient een vermelding..
Een vaantje, dat is ook leuk.
De bijlmerrun was zaterdag, niet zondag.
Aangepast, voor mij voelt iedere dag als zondag, daar ging wat mis 😉
Een medaille is de beloning voor inspanning. En voor later als herinnering van de loop
Zo komt deze weer naar boven bij een keer in de schoenendoos kijken
‘privesportgeschiedenis’.
Fun
.
Mooi Egbert, ode aan privesportgeschiedenis!
Ik voel me een beetje een kleuter maar word blij als een 4-jarige als ik een medaille omgehangen krijg.
Ik heb net via marktplaats een leuk medaillekastje op de kop getikt. Die hang ik op de wc. Geschikte plek voor zoiets wat mij betreft 😊
Hahaha heel goed idee 👍🏻
Een leven lang 4 vier blijven: dat is wel wat waard 😉
Hier nog zo’n kleuter, bij mij hangen ze in de trapopgang, zie ik ze lekker vaak 😉
Haha