Een marathon lopen om 2:00 ’s nachts: hoe is dat?

In Zaltbommel verzamelen we met een groepje lopers om de Two Rivers Marathon te lopen.

‘Is er ergens een wc?’

‘Hoeveel gels neem jij mee?’

‘Hou jij dat jasje aan?’

De bekende vragen, het bekende tafereel: marathon-opwinding.

Maar er hangt ook een ander soort opwinding in de lucht. Het is twee uur ’s nachts. Lee Towers draait zich in Rotterdam vermoedelijk nog eens om, Andre Hazes zingt dat het de hoogste tijd is. Café De Republiek heeft de deuren open staan, en jongeren staan voor de deur te roken. Een aantal is nieuwsgierig en komt vragen wat het groepje volwassenen in korte broeken komt doen.

‘Een marathon lopen? Het is 2:00 uur ’s nachts!’

De kerkklok wijst 2:00 uur aan. Het is de hoogste tijd om te starten.

We lopen met 20 lopers de poort door richting de Waal en slaan rechtsaf. Op de dijk breekt de groep in tweeën, een groep die 5:30 /km loopt en een groep die 6:00 /km aanhoudt. Café De Republiek lijkt een herinnering uit een vorig leven, nu lopen we in maanlicht over de dijk. Kikkers kwaken en Marco van Leeuwen voert de groep aan als een metronoom.

Sommige lopers praten over training, de Roparun, eerdere marathons en de ideale loopschoen. Andere lopers kiezen voor zwijgend genieten van deze bijzondere nacht.

In de nacht lopen heeft iets magisch. Het is een combinatie van hardlopen, dromen, mediteren en slapen. Je beweegt en je zet je ene voet voor je andere voet, maar er zit geen wilskracht achter. Je laat je meevoeren door de nacht en hebt geen benul van tijd en kilometers.

Tot in de verte een vreemd licht mijn aandacht trekt. Het is geen straatlantaarn, daarvoor is het te laag en ook geen auto, daarvoor is het te zwak. Een bungelende lamp aan de kant van de weg. Als we dichterbij komen zien we een tafel met daarachter drie lachende vrouwen. Warme thee, koffie, stroopwafels en suikerbrood. Welja, een marathon om 2:00 uur ’s nachts, maar wel verzorging halverwege. Wat een feest.

Als we na deze welkome kop thee weer gaan lopen is er na een aantal kilometer het bijzondere moment dat iedere nachtloper kent. Ineens denk je: wie heeft het licht aangedaan? Het moet geleidelijk gaan. Je begint in het donker te lopen en langzaamaan wordt het lichter. Toch is er ineens een moment dat je denkt: hè, het is licht.

Een ooievaar in de uiterwaarden begint zijn werkdag en pikt in het gras, de zon komt achter een kerk tevoorschijn en de lopers beginnen meer te praten. Na vier uur en een kwartier lopen we Zaltbommel weer binnen. Het plein is leeg, de café’s zijn dicht en ik zie uit naar deel II van dit bijzondere evenement: een BBQ met thee, koffie, gebakken eieren en worstjes in de tuin van de voormalige pastorie van Gameren.

Ed Kooiman staat met een grote grijns eieren te bakken en deelt medailles uit van de nachtmarathon.

We genieten na, we eten een broodje, we ouwehoeren over volgende doelen in goed gezelschap.

Zijn wij malloten?