Amsterdam: wat kunnen we leren van Alberto en Daantje?

De marathon van Amsterdam leverde zoveel lachende gezichten op en zoveel bijzondere verhalen, dat er een boek, dikker dan de bijbel, over geschreven kan geworden.

Toch ben ik vooral gegrepen door de ervaringen van Alberto en Daantje.

Om 7:00 kom ik op het clubhuis, 870 meter van de start van de marathon van Amsterdam. Normaal ben ik de eerste, maar er brandt licht en de deur is open. Klaas is er al. Hoe vroeger de de voorpret begint, hoe beter, moet hij gedacht hebben.

Eline is dan al bij Sporthallen Zuid om als vrijwilliger startnummers uit te delen en Mark komt een halfuur later binnen. We zitten rustig met zijn drieën aan de koffie: er knettert een gevoel van voorpret, voorvrees, opwinding, spanning en vrolijkheid bij de heren. Een kwartier later is het clubhuis vol. Lopers die startnummers opspelden. Kinderen die het leuk vinden om op de gong te slaan. Aanhang die een kopje thee zet. Vragen over gelletjes. Nog even mijn telefoon uit de auto pakken. Hoe laat verwacht jij terug te zijn? Gaat het nog regenen? Kan ik mijn tas hier laten liggen? Hans Koeleman zet koffie. Ik snij bananen in drie stukken. Klaas schudt de klonten van zijn Maurten poeder vloeibaar. Nieuwe gezichten komen binnen. Voorstellen. Doe of je thuis bent.

Het lijkt een ongeorganiseerde chaos, maar het is een strakke ochtend en om 8:25 is het clubhuis weer leeg.

Iedereen is op weg naar de start.

Althans, de lopers die de hele marathon doen.

Zelf wacht ik nog even met mijn startnummer opspelden: de halve begint pas om 13:00

Eerst kijk ik bij de marathon en moedig de lopers aan bij het 14-kilometer-punt, daarna loop ik de halve.

Het is een mooie middag.

Alberto Gonzales is een Running Junkie en met recht een running junkie. Hij loopt ook bij KBoom en is ieder weekend wel bij een loopevenement te vinden. Eén dag als vrijwilliger en één dag als loper. Een loop is bijna niet compleet als Alberto zijn gezicht niet heeft laten zien.

Vrijdagavond kom ik hem tegen bij een evenement van ON-schoenen en zoals altijd, lacht hij uitnodigend en gaat het binnen 3 seconden over hardlopen. Een familiebezoek in september in Peru combineerde hij met een hoogtestage en in Berlijn liep hij een sterke marathon. De halve van Amsterdam wil hij graag in een persoonlijk record lopen: onder 1u30. In Hamburg liep hij eerder dit jaar 1u35 en in Parijs 1u32. Bij de marathon van Londen was hij bij de eerste helft al sneller, tijd voor een officieel persoonlijk record onder 1u30.

Ik bied aan om hem te hazen.

Jeroen Goos – die op het clubhuis zijn tas komt droppen en terloops zegt dat hij 1u30 wil lopen – haakt ook aan en met z’n drieën lopen we weg.

Het is een Amsterdams loopfeest en na 1:28 lopen we het Olympisch Stadion binnen. Grote grijns, armen in de lucht: yesss, gelukt.

Alberto is iemand die vaak voor anderen klaarstaat. Vrijwilliger bij de Bijlmerrun, Peruaanse energierepen bij een training, ontvangst bij een evenement van de Running Junkies. Alberto staat klaar en helpt mee. Er zijn mensen die Olympisch kampioen ‘mensen helpen’ zijn, maar die zelf moeilijk hulp van anderen accepteren.

Dit keer nam Alberto dankbaar hulp aan en hij liet zich hazen. Nergens aan denken, enkel een haas volgen die 4:13 of 4:14 /km loopt. Na de finish liep Alberto (net als Jeroen) met een grote grijns en een medaille: het was gelukt!

Met een vers PR op zak, zwaaide Alberto af en liep ik naar het clubhuis.

Daar kwam Daantje binnen, en het was een feest om haar gezicht te zien

Ze straalde van oor tot oor.

Daantje is een bijzondere vrouw. Met wat twijfel meldde ze zich bij het team van Klaas Boomsma: KBoom.

Ben ik niet wat te langzaam voor deze groep?

Met types als Nicky en David en Mark die een marathon binnen drie uur lopen als ze niet echt in vorm zijn, is het niet vreemd dat een nieuwkomer soms wat vrees heeft.

Maar Daantje liet zich niet leiden door angst en onzekerheid, haar nieuwsgierigheid naar wat nieuws en de loopvreugde van Klaas wonnen het, en ze meldde zich in het Vondelpark.

Binnen een paar maanden deed ze zondag wat ze nooit voor mogelijkheid had gehouden: ze liep een halve marathon!

Een tijd van 2u05 en een grijns van oor tot oor. Wat zo bijzonder mooi is: uit zichzelf voelt ze dat hardlopen van grote betekenis kan zijn. En ze durft haar angst opzij te zetten en zich met overgave in het lopen te storten. Als ze haar medaille ontvangt in het Olympisch Stadion weet ze het zeker: afbouwen met medicijnen en loopschoenen aan is een goede keus. Voor mentale strubbelingen, paniekaanvallen en adhd zijn er alternatieven, naast medicatie. Die onderzoekt ze met verve.

In haar ogen zie je na afloop dat ze niet alleen een halve marathon heeft gelopen, maar dat ze voelt wat lopen zo bijzonder maakt. Het is datgene waar lopers zelden over praten. Omdat er eigenlijk geen woorden voor zijn. Een oergevoel? Zingeving? Betekenis? Woorden schieten tekort om het gevoel te beschrijven dat een loper ervaart als zij in stilte, in een groep op de toppen van haar kunnen loopt. Dus praten we over tijden. Over een positieve of negatieve split. Over ons volgende evenement. Over het persoonlijke record van iemand uit de loopgroep.

Maar diep in ons hart weten we dat het om veel meer gaat dan dat.

Daantje en Alberto stralen het uit: dat.

Ode aan lopen!