‘Als ik niet was gaan hardlopen, was ik nu een krakkemikkig vrouwtje’

Je bent zesentwintig en krijgt een zwaar auto-ongeluk. In fractie van secondes rekt je halswervelkolom onherstelbaar uit. Een whiplash.

Het overkwam Karien Guinée.

Gevolg: uitvalsverschijnselen en slecht zicht.

Vijftien jaar volgde ze een revalidatieprogramma. Elke dag pijn. Ze was het beu. Karien wilde naar buiten. Hardlopen. Maar haar fysiotherapeut zei dat ze dat nooit meer zou kunnen. Toch begon ze – heel voorzichtig – weer te lopen. En het ging. Stapje voor stapje kon ze langer. En dit jaar liep ze de marathon van Rotterdam: 3u39’

Hardlopen uit balorigheid

‘Na het ongeluk zat ik te veel in mijn kop. De pijn kwam vanuit mijn hoge nek en manifesteerde zich vooral in mijn hoofd. Ik wilde de rest van mijn lijf weer voelen.

De wisselwerking van lichaam en geest is sterk. Ik had altijd pijn. Een negatieve sfeer. De pijn beheerste mijn dagelijks leven. Dat wilde ik niet’ Ik wilde de natuur in. Weer echt bewegen.

Vijftien jaar deed ik oefeningen in een sportschool. Ik had er een hekel aan gekregen. Uit balorigheid startte ik met hardlopen. Mijn fysiotherapeut vond het maar niks. Hardlopen werd me ontraden om me te beschermen. Ze dachten dat ik het niet kon.’

Maar Karien zette door. En hoe.

Buitenspelen: wonder boven wonder nam de hoofdpijn af

‘Mijn evenwicht bewaren was moeilijk na het ongeluk. Ook mijn slechte zicht maakte me onzeker. Dus startte ik met wandelen en bouwde dit langzaam uit tot hardlopen. Juist tijdens het hardlopen bleef ik redelijk in balans, door de constante armbewegingen die je erbij maakt.’

Intens gelukkig werd Karien door hardlopen in de natuur. Het is voor haar als buitenspelen. ‘De spierpijn nam ik op de koop toe. En wonder boven wonder nam de hoofdpijn af. Mijn levensspiraal ging weer opwaarts. Als ik dit kon, kon ik alles: ik schreef me in voor een marathon.’

Finishen met een glimlach is alles wat telt

‘Maar een mooie tijd is natuurlijk gaaf. Mijn eerste marathon liep in Parijs. Met een groep van 10 mannen: ík bleef als enige onder de gewenste 4 uur. Maar mijn werkelijke doel was finishen met een glimlach. En ik lachte. De hele weg lang. Het was ontzettend mooi en dubbel. Ik passeerde mensen in ziekenhuisbedden. Lopers duwden ze voort over het parcours. Ook zag ik mensen in rolstoelen. Ik dacht: daar had ik ook in kunnen zitten.’

Terug uit Parijs kwam ik mijn fysiotherapeut tegen. Ik zei: je raadt nooit wat ik net gedaan heb. Zij vond het ongelofelijk en fantastisch tegelijk.

Als ik nu pijn heb weet ik tenminste waardoor: spierpijn van het lopen

‘Inmiddels heb ik zes marathons, mijn eerste ultra in de bergen én een nacht trail uitgelopen. Ik hou van uitdagingen. En als ik nu pijn heb, weet ik waar het vandaan komt. Heerlijk spierpijn op z’n tijd. Maar alleen maar hard en lang trainen past niet bij mij.’

Ik ben eigenlijk een luie loper

‘Als ik niet was gaan rennen? Dan was ik waarschijnlijk een oude vrouw voor mijn leeftijd. Een krakkemikkig dametje.’ Nu leeft Karien volop. Ze is moeder, massagetherapeut, producer van een radioprogramma en geeft hardlooptrainingen. Een drukke agenda en ze wil óók nog trainen voor de volgende marathon. ‘Tijdens een cursus Sportrusten hoorde ik over het schema van Stans van der Poel, waarbij je maximaal 14K traint en toch een marathon loopt. Dat wordt mijn nieuwe doel. De marathon in Boston in 2015 lopen met dat schema.  Niet al mijn kruid vooraf verschieten. Ik ben eigenlijk een heel luie loper hoor,’ lacht de fit en stralend ogende Karien.

Karien, succes op je weg naar Boston.

Lees hier hoe hardlopen en ademhaling Marc redden van zijn cocaïneverslaving

Of hou het luchtiger. En lees de ontbijttip voor marathondag of een lange duurlooptraining