Wauw. Bizar. Nieuw PR: 2:50:47

Wauw. Vanmorgen om 9:30 startte ik in St. Michielsgestel (samen met Jasper B., Klaas B., Mark Z. en nog 6 anderen) voor een marathon. 2:50:47 later was ik bij de finish.

Een dik PR.

Mijn oude record stond op 2:59:02, daar snoepte ik dus dik 8 minuten vanaf.

Woensdag schreef ik al dat ik me had voorbereid met een schema van Stryd en ik trainde op vermogen. Ik lette helemaal niet op mijn tijd, ik liep op 250 watt. Dat bleek met de harde, variabele wind een schot in de roos.

Woensdag voorspelde ik een tijd van 2:49:41 bij 250 watt. Door de wind werd mijn eindtijd een minuutje langzamer, maar mijn vermogen van 250 watt lukte exact.

In de auto terug naar huis knaagde er iets, maar kort na de finish zat ik jubelend na te praten met Jasper. We zaten uitgeput en op afstand tegen een muurtje in St. Michielsgestel. Jasper liep wat sneller dan ik en verbeterde zijn PR met 16 minuten.

‘De kilometers hebben je goed gedaan,’ zei Jasper.

‘Ja, maar ik denk toch vooral indirect,’ antwoordde ik.

De avond voor de marathon had ik al wat zitten rekenen.

Acht minuten sneller op de marathon is nogal wat.

Zou ik op tijd lopen, dan had ik nooit op 4:03/kilometer durven starten

Ik moest denken aan Steve Prefontaine. In de nieuwe Mystical Miles staat een briljant mooi artikel van Wiep Idzenga over deze rebel. Deze hardloper met het charisma van een rockster had een prikkelend adagium: the best pace is a suicide pace, and today is a good day to die. Dat gevoel bekroop me bij 4:03 /kilometer.

Maar ik trainde op vermogen en mijn tempo’s werden gewoon sneller de afgelopen maanden. Ben ik zoveel sneller door de gevarieerde intervaltraining of door de lange, rustige duurlopen? Komt het door mijn loopervaring of is mijn herstel beter dan anderhalf jaar terug? Zijn het de nieuwe schoenen of is het mijn looptechniek?

Ik denk aan Stans van der Poel.

Zij vertelde ooit dat gewicht de grootste rol speelt bij progressie (en verval)

In mijn schrijfboekje zie ik dat ik de dag van mijn recordmarathon in 2019 59,8 weeg. Nu weeg ik een dag voor de marathon 58,0. Dat scheelt bijna 2 kilo.

Volgens de calculator van Ron van Megen en Hans van Dijk scheelt dat nogal wat. Ik vul in dat ik 2:59:02 liep bij een gewicht van 60 kilo (59,8 kon ik niet invullen, er is niets achter de komma) en kijk wat eruit komt bij een gewicht van 58.

2 kilo scheelt al zes minuten.

Dus kun je twee kanten op redeneren: want dat ik ben afgevallen is een gevolg van mijn lange duurlopen en trainingsweken van meer dan 100 kilometer, dus ik ben misschien niet direct sneller geworden van de rustige duurlopen, maar wel kilo’s afgevallen.

De ochtend voor de start denk ik niet meer aan gewicht, snelheid of records, enkel aan het experiment.

Ik moet 250 watt lopen.

Dan merk ik vanzelf of Stryd gelijk heeft met zijn voorspelling dat 250 watt voor mij het ideale marathonvermogen is. Bij de finish zie ik wel, welke eindtijd erbij hoort. Op mijn horloge zie ik geen snelheid en geen kilometertijd, ik heb mijn Polar zo ingesteld dat ik alleen maar het vermogen van mijn Stryd in beeld heb.

Dat blijkt goed te werken. Want we hadden stukken enorme wind tegen en door Stryd nam ik daar flink gas terug. Met de wind mee of bij een viaduct naar beneden ging ik juist weer fors harder dan ik gevoelsmatig zou doen.

Met forse variatie in tempo’s (het verschil wind mee en wind tegen was soms wel 26 seconden per kilometer) kom ik na 42,195 kilometer op 250 watt uit op 2:50:47.

Yeah.

Bizar dat Stryd vooraf precies wist dat ik 250 watt kon lopen en dat daar zo’n snelle tijd uitkomt.

Na de finish heb ik een grijns en het wordt steeds beter. Ook neef Mark loopt strak op zijn marathonwattage (230 watt) een dik PR (3:08).

Al met al: deze corona-proof marathon met 10 deelnemers, georganiseerd door Erik Lathouwers en Paul van der Wielen was een feestje. En wat hielp: een loper had een fietser mee, Jim: bedankt!

Op de terugweg begint er echter iets te knagen. Ik heb een PR gelopen, het was een mooie dag en ik ben diepgegaan

Wat knaagt er dan?

Het vraagt veel moed om te doen wat je echt belangrijk vindt. En om eerlijk te zijn: een PR lopen op de marathon vind ik minder belangrijk dan een roman schrijven. Afgelopen weken trainde ik wekelijks meer dan 8 uur. Ik heb nog nooit 8 uur in een week aan een roman gewerkt. Dat zou ik wel graag willen, maar ik wil dat zo graag, dat ik niet goed durf. Afgelopen week heb ik gewerkt aan de lancering van Mystical Miles (yeah, hij is er), het manuscript Je eenvoudigste weg naar een PR: lopen op vermogen, samen met Ron v. M. en Hans v. D. is af, samen met B. heb ik een pand gekocht (mooi clubhuis, jihaaa), we hebben gewerkt aan de lancering voor een jongerenprogramma Tem je brein én ik heb nog 3 uurtjes getraind en een marathon gelopen.

Bijzondere week.

Maar ja, mijn huiswerk voor de schrijversvakschool is erbij ingeschoten. En als je diep in mijn hart kijkt, is dat wat ik het liefste wil: een roman schrijven. Schrijfmeester G. is minder streng dan mijn lerares Frans van vroeger dus ik verwacht geen reprimande, maar het knaagt toch.

Even nagenieten van mijn PR (toch wel leuk) maar volgende week aan de slag met de vier vrienden die de Agnel op gaan fietsen.

Cheers.

Ps. Heb je net een hartslagmeter gekocht en ben je fan van vogels kijken? Schrik niet van mijn enthousiasme voor Stryd. Ik heb met veel plezier 20 jaar met een hartslagmeter gesport en heel veel van mijn lichaam geleerd. Dit nieuwe fenomeen vind ik leuk om te onderzoeken en het leert me weer wat nieuws. Maar natuurlijk: ook met hartslagmeting kun je je hart ophalen.

Ps II. In de eerste aflevering van de podcast Klaas en Koen lopen weg bespreken we kort de marathon én we bespreken ons nieuwe (idiote?) plan. Luister een halfuurtje mee:

 

Over de auteur

Ademhaling is mijn favoriete onderwerp. Hardlopen en kou staan gedeeld tweede. Over deze onderwerpen schreef ik 10 boeken en ik leid ademcoaches en koucoaches op. Mijn favoriete ademhalingsoefening is anapana en run-dip-run is mijn favoriete training.

Koen de Jong