Lachend over de marathonfinish

Geen zin, tijd en lijf voor veel trainen en tóch lachend over de marathonfinish

Juli 2005. De buurmannen van Vivian Leijen lopen samen een paar keer per week hard. Vivian loopt voor de lol eens met ze mee. De heren trainen voor een marathon. In Rotterdam en later in Parijs moedigt Vivian ze aan. Maar langs het parcours staan, vindt ze maar niks.

Dus Vivian stelt zichzelf een doel: vóór mijn veertigste loop ik ook een marathon.

Maar Vivian is druk. Ze werkt als verpleegkundige op de spoedeisende hulp. Een onregelmatige en veeleisende baan. En op haar vrije dagen geeft ze vaak les in het ziekenhuis. Daarnaast heeft ze een man en twee kinderen.

Vivian is sportief. Maar ze traint zonder enige regelmaat. Soms drie keer per week. En dan weer drie maanden niet. Dan tennist ze bijvoorbeeld weer wat meer.

Het schiet niet op. Ze heeft te weinig tijd.

April 2013. Vanaf de bank kijkt Vivian naar de Marathon Rotterdam. Tot haar schrik herinnert ze zich haar doel. Volgend jaar wordt ze al veertig. Ze besluit diezelfde avond: dit jaar loop ik die marathon.

De volgende dag zoekt ze op internet naar een marathonschema. Ze weet van de marathonlopers in haar omgeving dat zij toewerken naar ontzettend lange trainingen. Maar dat ziet Vivian niet zitten.

Ze wil niet van die lange afstanden lopen ter voorbereiding van de marathon. Om drie redenen:

1 Ze heeft er geen zin in. Ze heeft de ambitie simpelweg niet om heel veel kilometers te maken.

2 Ze heeft er geen tijd voor. Vijfentwintig en zelfs dertig kilometer trainen: dat past nooit in haar drukke leven.

3 Ze heeft er het lijf niet voor. Vivian is bang dat ze blessures oploopt.

Ze vindt en bestelt het boek ‘Ik, Hardloper’ van Stans van der Poel en Koen de Jong.

7. boekenkast & wielrennen

Maximaal 14 kilometer trainen ter voorbereiding van de hele marathon. Dat past wel bij haar ambities en bestaan.

Vivian is overtuigd dat je lijf prima één keer zo’n enorme prestatie kan neerzetten. Eén keer pieken.

Die zelfde dag schrijft Vivian zich in voor de marathon van Amsterdam. Ze heeft er vertrouwen in. Haar omgeving niet.

Vrienden en familie geloven wel in Vivian. Maar ze vinden het geheimzinnige marathonschema maar niks.

Ze waarschuwen haar allemaal: dat schema is niet verstandig Vivian! Als je het al redt, ga je niet blij over de finish.

Lachend over de marathonfinish 2

Vivian gaat tegen alle adviezen toch aan de slag.

Het boek leest ze zo uit. En daarna kan ze zelf haar rusthartslag en zones uitrekenen. Voordat ze met het schema start, loopt ze met een hartslag van 170. Haar doel is nu rond de 150 lopen. Het is haar duidelijk: minder hard lopen.

Ze wijkt één keer van het schema af. Want ze wil graag de halve marathon van Zwolle in juli lopen. Dus ze start met het halve marathonschema, en pakt daarna de hele op.

De schema’s zijn simpel en helder. Vivian gaat zelf aan de slag. Zonder trainer. Wel volgt ze de blogs op Sportrusten en zoekt soms extra informatie op de website op. Ze past haar tempo aan van dik tien kilometer per uur naar negen à negenenhalf.

De ademhalingsoefeningen vindt ze wel lastig. In het begin denkt Vivian bijna te stikken tijdens het hardlopen. Maar ze houdt vol. En ze ziet haar hartslag zakken.

Ademhalingsoefeningen voor het hardlopen, doet ze niet. Daar gunt ze zichzelf de tijd niet voor. Het gevolg is dat ze haar hartslag de eerste minuten niet onder de 160 krijgt. Maar al na één kilometer lopen mét oefeningen neemt haar hartslag af.

Samen de week door praten

Haar partner Frans besluit met haar mee te lopen. Aangezien ze nu toch vier keer per week traint, is dat wel zo gezellig. Het tempo op de lange afstanden is rustig. Dus ze praten onderweg de week door. Een sociaal en fijn moment samen.

Helaas haakt Frans af door een blessure. Ook Vivian krijgt acht weken voor de start last van haar voeten. Het alternatieve circuit levert haar niks op. Vijf weken voor de marathon kiest ze voor de Dry Needling methode. Al na een behandeling is ze pijnvrij.

Ze realiseert zich dat ze wellicht al lang had moeten afhaken door blessures met een traditioneel marathonschema.

Nu pakt ze haar schema weer fluitend op.

Ondanks dat ze in juli lachend over de finish in Zwolle gaat, twijfelt haar omgeving nog steeds aan haar aanpak. Marathonlopers- en atletiekmannen vragen haar regelmatig op hoeveel kilometer ze inmiddels zit. Bij het antwoord schudden ze meewarig het hoofd.

Haar broer is fervent marathonloper. Ook hij twijfelt sterk aan haar schema. Hij traint in dezelfde periode vele kilometers ter voorbereiding van de marathon van Istanbul. Terwijl hij in het weekend duurlopen van 28 kilometer maakt, loopt Vivian er maar 14.

In Istanbul gaat hij na 30 kilometer compleet stuk. Hij kruipt de laatste kilometer naar de finish. Natuurlijk spelen warmte en hoogte mee. Maar hij had nog wel zo lang en hard getraind..

19 oktober 2014. De grote dag voor Vivian. De marathon van Amsterdam.

Vivian loopt het eerste stuk niet lekker. Ze moet plassen. Maar geeft hier niet aan toe omdat ze denk dat het een zenuwenplas is. Na negen kilometer vlucht ze een dixi in. Vanaf dat moment loopt ze met een glimlach.

Ze ziet vooraf wel op tegen het lange stuk langs de Amstel. Daarom staan er onverwachts vrienden bij het 21 kilometerpunt om haar moed in te praten. Maar verbaasd zien zij dat dát niet nodig is. Vivian loopt hartstikke fit.

Ook bij kilometer 25 lacht ze blij en energiek naar haar kinderen.

Vivian nadert het dertig kilometerpunt. Met een voorbereiding van maximaal veertien kilometer. Ze gooit haar armen in de lucht naar haar partner Frans: ‘Ik loop al dertig kilometer en nog géén man met de hamer!’

Vivian neemt dan ook keurig volgens schema elk half uur een gelletje. En vult bij elke post haar twee bidons.

In het Vondelpark gaat het bijna mis.

Ze ziet zo veel lopers uitgeput in de hekken hangen bij vrienden en familie. Dan ziet ze haar fans. Ze loopt inmiddels 38 kilometer en beseft: ik ga het halen. Daar schiet ze bijna van vol. Haar adem schiet omhoog. Ze wil zich focussen op haar ademhaling.

Het park uit, rent ze nog steeds fit. Het doel is in zicht: het Olympisch Stadion.

Lachend over de marathonfinish

Vivian is blij en trots. Heel emotioneel is ze niet. Ze is ook niet zo diep gegaan. Wel denkt ze: YES ik heb bewezen dat het schema werkt.

Lachend over de marathonfinish

‘Inmiddels willen veel mensen om me heen het boek lezen. Vooral vrouwen die ook ooit eens een marathon willen lopen, overwegen de aanpak.’

Ze weet niet of ze zelf nog eens een marathon loopt. ‘Ik heb mijn doel gehaald. En de methode bewezen. En zo leuk als de eerste keer, wordt het nooit meer.

Misschien start ik wel met 100 dagen Sportrusten. Ik kan zeker nog meer uit de ademhalingsoefeningen halen. Maar daar heb ik wel een stok achter de deur voor nodig.’