Slecht weer: gaan we wel of niet?

Zaterdagochtend zien we elkaar om 11:00 uur onder de brug langs De Amstel.

Voor een rondje fietsen.

Dat was de afspraak.

Met z’n vieren.

Maar het regent.

10:15. Met mijn fietsbroek aan kijk ik naar buiten. Regen. Donkere wolken. Harde wind. Ik hoor een bericht binnenkomen op mijn telefoon.

En ja hoor. Iemand heeft geen zin om in de regen te fietsen.

Ik probeer de stemming er nog in te houden, maar iemand anders probeert de afspraak naar morgen door te schuiven. Nummer vier laat zich helemaal niet zien op de app.

Na wat heen en weer appen neemt Martin S. (iemand 2) het besluit (vermoedelijk omdat het ook weer even droog is):

In het Rembrandtpark is het droog en in het Vondelpark wandelen twee vrouwen in korte zomerjurkjes met kinderwagens. Ik kijk omhoog en zie stukjes blauw.

Zie je wel, gewoon lekker fietsweer.

Op de afgesproken plek zijn we met drie, niet met vier. Na tien minuten gaan we toch. Nu is het nog droog.

Maar we rijden nog geen vijfhonderd meter langs de Amstel of het begint te hozen

Martin S. moppert, Pieter v.d. M. voert het tempo wat op.

Normaal nemen we tijdens het fietsen eerst even de week door. Nu niet. We nemen de stemming over van het weer en we fietsen met onze eigen gedachten.

Martin S. strooit gewoonlijk met metaforen, grappen, anekdotes en spitsvondige observaties. Nu zit hij in het laatste wiel en zegt ie niet veel.

Heel af en toe een aanwijzing:

‘Piet, zo bij het bruggetje links.’

Zo gaat het zestig kilometer door.

Toch zitten er stukken tussen dat het droog is en dat zelfs de zon er even door lijkt te komen. Ik zie aardig wat borden langs de kant van de weg met uitnodigende teksten: De koffie is klaar of Koffie met appelgebak: € 4,50.

Martin S. en Pieter v.d. M. zien ze echter niet.

We rijden door. In stilte.

Bijna thuis voert Pieter v.d. M. het tempo op richting het plaatsnaambordje van Amsterdam. Ik kan maar net zijn wiel houden en ben blij als we het bordje passeren. Ik hou even mijn benen stil en kijk achterom om te zien of Martin S. er nog bij zit.

Eerlijk gezegd had ik verwacht dat de snok van Pieter hem teveel was. Maar Martin S. neemt meteen over en ik moet alles geven om zijn wiel te houden. Normaal heb ik op deze ritten een maximale hartslag van rond de 180. Nu niet.

Ik ben blij als Martin S. het welletjes vindt en zijn benen stil houdt.

Met een hoge hartslag ga ik naast Martin S. fietsen. Pieter v.d. M. haakt aan en voor het eerst vandaag zie ik een grijns bij Martin S.

‘Zo. Dat was dat. Morgen nog een rondje doen Koenraad? Gewoon. Lekker weer, kopje koffie, vogels kijken. Weekend. Niet zoals vandaag.’

‘Graag,’ zeg ik hijgend en we gaan ieder richting huis.