De mooiste: Col Agnel (niet verder vertellen)

Koen is op weg naar Col Agnel. Op 22 juli fietste hij weg uit Amsterdam met als einddoel: Col Agnel. Twee jaar geleden was ie er ook al. Toen schreef hij dit blog.

Je hebt mooie cols.

Je hebt hele mooie cols.

En je hebt Col Agnel.

De laatste vijf kilometer zijn hels zwaar en woest mooi en op de top wacht een cadeautje.

Ville Vieille. De naam van het dorp waar de klim begint vanuit Frankrijk, klinkt al als een gedicht. En klimmen op de Agnel ís een gedicht: mooi en bij vlagen niet te vatten.

Je hebt continue het gevoel: wow.

Pas in 1975 is het smalle grindpad geasfalteerd.

In WO II werd het pad gebruikt om zout, instrumenten en ansjovis vanuit Frankrijk, Italië in te smokkelen

Fietsen op de Agnel is stilte. De Agnel is als een lege boekwinkel in een verstopt steegje.

Je ziet de top al kilometers lang in beeld.

2744 meter. Daar moet je heen.

Vijf kilometer onder de top wordt het zwaar.

Even denk je dat je sterft en dat drie geesten je komen halen.

Maar je mag door.

De zware laatste kilometers. Andere beklimmingen in de buurt pochen op de zware stukken met de Giro en de Tour die op hun flanken te gast waren. Dat heeft de Agnel niet nodig. Ze ligt gewoon mooi te wezen en de geschiedenis van de berg wordt niet beheerst door mannen op fietsen in gekleurde kleren maar door marmotten en mannen met pijpen en petten.

Op het asfalt zie je een glimp van de wielerhistorie, maar de elementen nemen de berg al weer over.

Daarboven is de finish.

8%

9%

10%

9%

Nog één kilometer.

Ook de laatste kilometer is 9%. Nog een bocht naar rechts, een flauwe bocht naar links en jawel: de top.

Het cadeautje.

Geen souvenirwinkel. Geen bar. Geen houten tafel met iemand die blikjes verkoopt. Zelfs geen andere wielrenner die een selfie maakt.

Alleen de top.

En een steen.

Col Agnel: de mooiste