Col du Galibier: sneller dan ‘mezelf’

Een streep op de weg.

Voor de zekerheid doe ik nog 2 trappen, dan hou ik mijn benen stil en laat mijn hoofd hangen.

Ben ik op mijn 41ste sneller dan op mijn 34ste?

Ik rem en kijk voor me. Toppen met sneeuw. Een bord met een rode driehoek en 12%. Ochtendnevel. Mijn fiets zet ik tegen een muurtje en ik wacht op V. Hij nam zijn bagage wél mee de Galibier op, zijn gezin wacht aan de andere kant van de top. Ik daal straks terug naar Valloire – waar we vandaan komen – vis daar mijn bagage op en zet dan koers naar het noorden.

In 2013 reed ik hier ook omhoog. Met een cluppie vrienden. Voetballers. Mannen die 8% associëren met sterk bier in plaats van een steile klim.

Na beklimmingen van Montgenèvre, Sestrièrre en de Izoard moesten we toen de Galibier wel op. Van de kant van Marco Pantani.

In 1998 stond ik met neef Maarten op Les Deux Alpes. Toen zagen we op een groot scherm hoe Pantani op de Galibier demarreerde. Jan Ulrich keek als een labrador die niet naar buiten wil in de regen en moest plassen. Het moment dat Pantani virtueel de gele trui overnam, ontplofte Les Deux Alpes. Italiaanse mannen heffen hun armen naar scherm. Il Pirate! Campione! Ze schieten vol en kussen eerst elkaar en daarna ons. Als Pantani een paar uur later Les Deux Alpes binnen fietst, hebben de gendarmes moeite om de menigte achter de dranghekken te houden.

Dat wil ik ook, denk ik dan.

Pantani is mijn held.

Niet wetende dat mateloosheid een noodzakelijke maar gevaarlijke eigenschap is voor een topsporter.

‘Do you want to take a picture?’

Een man wijst naar het bord: D902 Altitude 2642 m. Zijn vrouw staat met witte helm en witte Sidi’s voor een witte Specialized. Ik stap van het muurtje en maak een foto.

Iets lager zie ik nu V. komen. Hij is op een stuk van 9%. Daar versnelde ik wat. Om sneller te zijn dan mezelf, 7 jaar geleden. Ik heb eens gelezen dat iedere 7 jaar al je cellen zich vernieuwen. Dus eigenlijk is er niks dat mijn 41-jarige zelf bindt met mijn 34-jarige zelf. Heeft het dan wel zin om de verzameling subatomaire deeltjes van 7 jaar terug te vergelijken met de huidige deeltjes?

V. komt uit het zadel en grijnst: ‘dat ging lekker.’
We gaan samen op het muurtje zitten en kijken het dal in.

V. zwijgt. Dat gebeurt niet vaak. V. is een vat vol mooie verhalen en anekdotes, maar nu is hij stil. Hij volgde mijn fietstrip op Strava en was een tikkie jaloers. Zijn lief stelde voor dat hij een paar dagen met míj op kon trekken. De vakantie was nog niet gepland. Zijn dochters en zij konden (zeker na corona-thuis-zitterij) wel een paar dagen zonder hem. Dus ze konden hem best vanuit Leeuwarden afzetten bij de voor-Alpen en dan 4 dagen later weer treffen op een mooie camping in het hooggebergte, 340 kilometer verder. Dus pikte ik V. op en fietsen we over de Forclaz, Cormet de Roseland, Col de l’Iseran, Télegraphe en de Galibier. Hier op 2642 meter scheiden onze wegen.

‘Kom, we gaan,’ zeg ik.

‘Ja,’ zegt V. ‘ik heb genoten.’ Hij zet zijn helm op.
‘Groeten aan die leuke vrouwen van je.’

‘Doe ik,’ en na een dikke knipoog daalt hij richting de Lauteret.

Ik zet mijn helm op, klik mijn schoenen in mijn pedalen en duik aan de andere kant de diepte in.

De marmotten zijn weg en hebben plaats gemaakt voor Harleys, Ducati’s, Porsches, campers, e-bikes en wielrenners.

Ik stuur een bocht in en bedenk me dat ik weinig heb genoten van de marmotten. Snelheid, 39×25, segmenten en Strava: dáár was ik me bezig.

Om mezelf te verslaan.

In Valloire haal ik mijn bagage uit ons hotel. V. is bijna bij zijn dochters. Over drie dagen ben ik bij mijn zoon en mijn ex.

7 kilo zwaarder trap ik de regen tegemoet.

Wetend dat ik sneller ben dan 7 jaar geleden.