Wat. Een. Mazzelaar.

Woensdagochtend 9:00 uur. Ik trek de deur achter me dicht en stap op mijn fiets.

Doel: Col Agnel.

1300 kilometer verderop: veel kilometers, veel cols (Iseran, Izoard, Galibier), veel ervaringen, veel nieuwe indrukken en veel ontmoetingen (op afstand).

En – ongetwijfeld – wat tegenslag en angst.

Voor dag I had ik ook al wat angst. Dit jaar had ik tot vorige week slechts 363 kilometer gefietst. Ik heb zeeën van tijd (17 dagen)  en ik hoef op een dag niets anders te doen dan 100 kilometer naar het zuiden te trekken en te genieten, dus het komt zeker goed. Maar voor de eerste dag had ik wat vrees. 140 kilometer fietsen. In Eindhoven kan ik overnachten bij Nienke. Een supersymphatiekeling die me niet persoonlijk kent, maar reageerde op mijn vorige blog met de oproep voor een slaapplekkie in Eindhoven. Hoe houdt mijn kuit het? Hoe houdt mijn rug het? Hoe zwaar wordt het?

Maar het werd feest.

Komoot is een superhandige app die me eenvoudig naar mijn eerste stop in Utrecht navigeert. In Utrecht-Zuid pik ik Franklin van Doesburg op die 40 kilometer met me mee fietst. De leuke fascia-kenner met de mooie verhalen fietst mee tot Zaltbommel (koffie langs de Waal) en om de haverklap maakt mijn hart een sprongetje.

Een ooievaar.

Een molen.

Stromende riviertjes.

Vers gemaaid gras.

Een grote eik in een weiland.

Genoeg moois.

De hele eerste dag heb ik wind mee en Nienke had niet alleen slaapplek, maar ook zalm met groenten, mooie gesprekken en een lekker biertje paraat (dank!).

Ik ben een mazzelaar denk ik als ik op donderdag op mijn fiets stap voor etappe II.

Eindhoven – Maastricht.

In Maastricht slaap ik bij Mathijs W. Een oude, hele goede bekende. 20 jaar geleden hielp hij me uit brand toen ik woonruimte zocht in Amsterdam. Ik kon toen bij hem wel een kamer krijgen en we hebben toen twee jaar samen gewoond, veel gelachen, voetbal gekeken, in café’s gezeten en Shrek gekeken. Inmiddels woont Mathijs met zijn (zwangere) lief en dochter in Maastricht en ik ben van harte welkom voor een bed, een douche, veel lekkers en ouwehoeren.

De route naar zijn huis is schitterend.

Vanuit Eindhoven duik ik België in (blauw bord met gele sterren: België, mijn hart maakt een sprongetje, ik ben in het buitenland) en dan wacht een bijzondere verrassing. Zonder echt op te letten volg ik de route van Komoot en ineens ben ik in Dilsen-Stokkem. Mijn hart maakt een sprongetje. Hier heb ik kennis gemaakt met meditatie. 15 jaar geleden was ik hier voor het eerst en nu heb ik een boekje mee met mijn meditatieervaringen van toen, cadeautje voor Mathijs W. Grappig om hier onvoorbereid ineens doorheen te fietsen.

Door naar het pontje bij Berg a/d Maas. Terug Nederland in.

De kortste route naar Maastricht is 20 kilometer, maar dan mis ik mooi Limburg. Dus ik maar een lusje langs Valkenburg, Schin op Geul, Gulpen. Prachtig gebied.

En ik kan vast oefenen met klimmen.

Cauberg.

Doodeman.

Mooi werk.

Vrijdagochtend zit ik – na een heerlijke avond bij Mathijs W. – op het Vrijthof. Wachten tot W. aanhaakt, die komt om 12:00 aan in Maastricht en fietst mee tot Epinal.

In Maastricht hangt om de haverklap een poster op een raam: haw pin.

Houd moed.

Vooralsnog heb ik weinig moed nodig en gaat alles van een leien dakje.

Maar als het straks gaat stormen (in de Alpen of eerder) houd ik het in mijn achterhoofd.

Op naar Houffalize (ongeveer).