Nachtloop in het bos: magisch mooi

Even voor 3 uur gaat de wekker.

Je kan het geen ochtend noemen.

Nog niet eens richting de ochtend.

Terwijl de rest van het huis nog in diepe slaap is, stap ik stilletjes uit bed en schiet ik in mijn hardloopkleren

De avond ervoor heb ik deze op een strategische plek klaargelegd. Ik fris me op en hou me zo stil mogelijk, maar mijn jongste dochter (3) is toch wakker geworden en heeft mijn warme plek in het grote bed overgenomen.

De weer-app op mijn telefoon geeft 2 graden aan, met een gevoelstemperatuur van net boven het vriespunt. Het blijkt de koudste septembernacht in 47 jaar te zijn. De keuze tussen korte en lange broek is gauw gemaakt. Gelukkig blijft het droog, denk ik bij mezelf.

Om 3:30 uur heb ik met Hans Koeleman en neef Koen afgesproken op het Sportrusten hoofdkwartier in Hilversum

Een paar maanden geleden zijn Koen en ik enthousiast geraakt door Hans. We lazen om de beurt zijn boek Het blauwe uur over de magie van het nachtlopen (zonder lampjes) en al na een paar hoofdstukken wilden we allebei onze hardloopschoenen aantrekken om ‘s nachts op het strand te gaan rennen. Dat hebben we vervolgens samen gedaan.

We delen onze ervaring met Hans en vatten het avontuurlijke plan op een nachtloop te organiseren.

Bij Sportrusten loop je via de achterdeur letterlijk het bos in. Een ideale locatie, zo lijkt het. Verzamelen met koffie en thee, een praatje, 2 uur lopen en weer naar binnen om ervaringen met elkaar te delen. Nu alleen nog een mooi parcours. Het bos kennen Koen en ik op ons duimpje. Geregeld doorbreken we onze werkdag voor een rondje. We stellen een route voor aan Hans, maar hij komt met een aantal eisen. Brede paden, liefst met schelpen en met zo min mogelijk obstakels. Logisch natuurlijk, maar onze schitterende route kan de prullenbak in.

We besluiten op een vroege ochtend met z’n drieën het nog donkere bos in te gaan om al hardlopend een parcours te verkennen. Na 500 meter krijgen de woorden van Hans nog meer kracht bijgezet: Koen knalt tegen een houten hek en met een pijnlijke grimas loopt hij verder.

Na een half uur nog meer onheil: een enorme plensbui klettert op ons neer. Doorweekt en verkleumd zetten we koers richting kantoor. We hebben een aardig beeld gekregen van de paden die we wel en beter níet kunnen lopen.

We zijn duidelijk niet de enige avonturiers in hardloopland. Als de uitnodiging is verstuurd hebben zich dezelfde dag nog het maximaal aantal deelnemers van 20 aangemeld. Daar worden we vrolijk van.

Het is even na half 4 als ik bij het Sportrusten hoofdkwartier aankom. Hans en Koen zijn er al. Evenals een vroege deelnemer uit Delft. Wanneer om 4 uur iedereen aanwezig is trapt Hans de nacht af met een inspirerend verhaal. We wanen ons in de duinen van Schoorl op een koude winternacht als het tijd is om zelf te vertrekken. Eerst een klein stukje asfalt in het straatlicht. Zacht pratend en zoekend naar het juiste tempo gaan we het bos is. Het geroezemoes verstomt en de zintuigen staan op scherp. Ogen proberen zich aan te passen aan het geringe licht, oren vangen het kleinste geluid op en onze voeten voelen elk contact met de grond.

Het wordt een magisch mooie nacht. De maan en sterren volgen onze voetstappen en geven net dat kleine beetje licht wat nodig is om niet van het pad te raken. Rust en stilte, behalve het geluid van 20 paar voeten die knisperend neerkomen op grind, schelpjes, takjes en bladeren. Af en toe roept er iemand ‘hek!’ of ‘paaltje!’ en staan we kort stil om hoofden te tellen of te zoeken naar het juiste pad. We gaan van dicht bos naar open velden en raken verblind als er bij een boerderij een felle lamp aanspringt. Het tempo is laag, maar aangenaam.

Als we na 2 uur weer aankomen bij het hoofdkwartier van Sportrusten is iedereen het er over eens: dit was bijzonder en willen we vaker doen. Maar dan langer, tot het blauwe uur zich aandient en de zon opkomt.