Dag allen,
Vandaag zoals te doen gebruikelijk bij mij even de video bekeken voordat ik ga mediteren. Dat laatste vind ik nog steeds erg lastig en blijft voorlopig niet mijn ding. Het concentreren op mijn ademhaling gaat best heel goed maar om mijn lijf te scannen vind ik lastiger want gewaarwordingen juist daar waar ik niet op gericht ben leiden mij af. Maar dat hoort er blijkbaar bij en ik probeer (met tegenzin) nog even vol te houden.
Vandaag echter in de video: "Je bent niet de pijn" en misschien is dat wel zo. Echter heb ik sinds kort serieuze pijn bij mijn linkervoet. Die pijn uit zich alleen bij bewegen, dus niet als ik mijn lichaam scan, maar is bij bewegen feitelijk niet te onderkennen. Toch doe ik dat. Dan ga ik toch hardlopen terwijl ik continu de pijn voel maar omdat ik het lopen bijna niet kan missen negeer ik de pijn en stel mezelf voor dat de doorbloeding juist door bewegen beter wordt. Na afloop, en afgelopen zaterdag ook tijdens de loop, voel ik toch echt dat ik me voor de gek houd.
Een pijnprikkel is er ook niet voor niets toch? En leg het je partner maar eens uit als je op zaterdag een halve hebt gelopen (voor jou doen rustig) maar bij een wandeling de volgende dag niet kunt verhullen dat er iets toch echt niet goed zit. Kortom, soms ben je denk ik wel de pijn en is het juist goed om dat te onderkennen en hoewel ik er nog niet aan toe ben moet ik misschien een rustpauze inlassen juist omdat het lijf dit aangeeft. Dan kan ik misschien met mijn sterke wil alleen heel veel schade aanrichten om door de pijn heen te lopen.
Benieuwd of jullie dit ook herkennen.
Groetjes,
Karin
Dag 19 Je bent niet je pijn
-
Karin Verheijden
- Berichten: 8
- Lid geworden op: 13 okt 2021, 11:47
-
Janneke - Sportrusten
- Berichten: 1066
- Lid geworden op: 18 apr 2019, 10:55
Re: Dag 19 Je bent niet je pijn
Ha beste Karin,
Ja, ik herken zeker wat je schrijft.
Soms schreeuwt het lijf zo hard dat je echt even rust moet nemen dat je er niet meer onderuit kunt.
Soms is een pijntje beter af met beweging maar soms is het echt noodzakelijk dat je rust neemt omdat je dingen stuk kunt maken.
Ik heb het idee dat je dat goed aanvoelt. Hoe vervelend dat soms ook is om je te realiseren.
Groetjes, Janneke
Ja, ik herken zeker wat je schrijft.
Soms schreeuwt het lijf zo hard dat je echt even rust moet nemen dat je er niet meer onderuit kunt.
Soms is een pijntje beter af met beweging maar soms is het echt noodzakelijk dat je rust neemt omdat je dingen stuk kunt maken.
Ik heb het idee dat je dat goed aanvoelt. Hoe vervelend dat soms ook is om je te realiseren.
Groetjes, Janneke
-
Karin Verheijden
- Berichten: 8
- Lid geworden op: 13 okt 2021, 11:47
Re: Dag 19 Je bent niet je pijn
Ha Janneke,
Ja inderdaad soms schreeuwt het lijf zo hard dat je rust moet nemen dat je er niet meer onderuit kunt. Hoewel ik nog steeds niet toe wil geven dat het lopen feitelijk niet verstandig is. Nu heb ik mezelf de tijd gegeven tot en met volgende week zondag. Wil heel graag de Zevenheuvelenloop rennen (maar dan wel in een beetje normaal tempo). Dus blijf ik toch nog de pijn negeren en hoop ik dat het lukt om naar Nijmegen te gaan. Als het me niet lukt om daar deel te nemen ga ik serieus tenminste een hele week rust houden.
Nu ik een stuk minder loop dan normaal gesproken (eerder was dat tussen de 70 en 100 km in de week en nu hooguit 40 à 45 km en in een heel traag tempo) merk ik wel dat ik heel onrustig word. Het mediteren gaat nu al helemaal niet meer want ik ben teveel in mijn hoofd bezig met mijn blessure. Ik vond het al vanaf het begin lastig om niet af te dwalen maar dat wordt door de blessure en het niet kunnen lopen alleen maar lastiger. De laatste dagen ben ik er niet eens meer aan begonnen. Ergens jammer maar het voelt voor mij als een opluchting dat ik niet meer 2 keer per dag 20 minuten 'moet' zitten.
In plaats daarvan gebruik ik 20 minuten per dag aan voetentraining en een half uur om mijn core te versterken. Vooral door dat laatste te doen op dagen dat ik niet loop, krijg ik toch wat rust in mijn lijf. Wat zit een mens toch soms ingewikkeld in elkaar.
Maar ik blijf positief en blijmoedig. Dat dan weer wel
Groetjes,
Karin
Ja inderdaad soms schreeuwt het lijf zo hard dat je rust moet nemen dat je er niet meer onderuit kunt. Hoewel ik nog steeds niet toe wil geven dat het lopen feitelijk niet verstandig is. Nu heb ik mezelf de tijd gegeven tot en met volgende week zondag. Wil heel graag de Zevenheuvelenloop rennen (maar dan wel in een beetje normaal tempo). Dus blijf ik toch nog de pijn negeren en hoop ik dat het lukt om naar Nijmegen te gaan. Als het me niet lukt om daar deel te nemen ga ik serieus tenminste een hele week rust houden.
Nu ik een stuk minder loop dan normaal gesproken (eerder was dat tussen de 70 en 100 km in de week en nu hooguit 40 à 45 km en in een heel traag tempo) merk ik wel dat ik heel onrustig word. Het mediteren gaat nu al helemaal niet meer want ik ben teveel in mijn hoofd bezig met mijn blessure. Ik vond het al vanaf het begin lastig om niet af te dwalen maar dat wordt door de blessure en het niet kunnen lopen alleen maar lastiger. De laatste dagen ben ik er niet eens meer aan begonnen. Ergens jammer maar het voelt voor mij als een opluchting dat ik niet meer 2 keer per dag 20 minuten 'moet' zitten.
In plaats daarvan gebruik ik 20 minuten per dag aan voetentraining en een half uur om mijn core te versterken. Vooral door dat laatste te doen op dagen dat ik niet loop, krijg ik toch wat rust in mijn lijf. Wat zit een mens toch soms ingewikkeld in elkaar.
Maar ik blijf positief en blijmoedig. Dat dan weer wel
Groetjes,
Karin