Ik stond in het startvak met een hartslag van 117.
Starten op een lage hartslag was dus lastig. Ik startte meteen 2 hartslagen onder mijn intensieve. Maar nog langzamer rennen voelde aan als lopen. Op 7 km kreeg ik ontzettende pijn in mijn linkerknie en dacht ik serieus dit houdt ik niet vol tot de finish. Gelukkig zakte de pijn rond de 14 km. De blessure zelf voelde ik wel maar was niet pijnlijk. Halverwege kreeg ik spierpijn in mijn hele benen, maar vooral de bovenbenen. In eerste instantie dacht ik dat dit kwam omdat ik de laatste 4 weken niet heb mogen rennen. Maar mijn loopmaatje die ook het sportrusten schema heeft gevolgd, had exact hetzelfde. We voelden ons topfit alleen die benen wilden niet wat wij wilden. De hartslag lag in de tweede helft zo'n 5 slagen p.m. lager, doordat we niet meer zo snel vooruit konden. 6 km voor de finish had ik het idee zeker nog 15 km te kunnen rennen, conditioneel gezien dan. Maar mijn benen waren blij dat dat niet nodig was. Ik heb nu 4 dagen later nog steeds spierpijn maar verwacht dat die morgen wel weg is.Het was mijn eerste officiële marathon en heb er 4:34,50 over gedaan samen met mijn loopmaatje. We hadden gehoopt op een snellere tijd. Maar gezien de omstandigheden en de onzekerheid over wel of niet (uit)lopen ben ik zeker tevreden.
Vorig jaar heb ik de marathon gerend in 4:15 u. zonder training vooraf. Het was eigenlijk een soort van estafetteloop en ik wilde eens kijken hoe ver ik zou komen. Ik had gegokt op 28-30 km, maar het werden er toen 42,195.
Volgende week heb ik weer een afspraak bij de therapeut ik ben benieuwd. Ik ben in elk geval heel blij dat de pijn na afloop heeeel erg is mee gevallen. Ik kijk uit naar nieuwe poging.