Waarom ik maandag 22 rondjes rende in het Oosterpark

Een rondje Oosterpark is 1,2 kilometer.

Maandag liep ik 22 rondjes: meer dan 26 kilometer.

We liepen er met een divers gezelschap. TV-commando Dai Carter, schrijver – looptrainer Klaas Boomsma, Lilian met een burn-out, Bert Duinkerken die veel aan hardlopen heeft, Ed Kooiman die van ons team het grootste bedrag bij mekaar rende en meer leuke types. Sabina van Stichting Mind deelde openhartig over haar jeugd en haar persoonlijke betrokkenheid bij de stichting.

Er werd gelopen en af en toe een traantje weggepinkt.

Op mijn Strava schreef ik:

Rennen om aandacht te vragen. Of eigenlijk rennen we niet om aandacht te vragen, maar rennen we om een hart onder de riem te steken. Voor mensen die donkere wolken in hun hoofd hebben: je staat er niet alleen voor.

Natuurlijk ben ik fan van hardlopen, mediteren en dippen in de gracht voor een goed gemoed. Maar er kunnen ook momenten zijn dat je niets anders kunt dan onder de dekens liggen. Dat mag. Vraag iemand om een kop thee te zetten en wacht tot de donkere wolken wat opentrekken.

Je bent niet gek, je hoeft je niet schuldig te voelen en je hoeft het niet alleen te doen.

Mind Blue Monday Run: aandacht voor depressie, somberte en donkere wolken.

Tijdens het lopen kwamen alle weertypen voorbij. Natte sneeuw, regen, harde wind en strakblauwe lucht en een warm zonnetje. Alsof het weer een metafoor was voor ons brein: het kan zomaar omslaan in onstuimigheid.

Na het lopen vroegen we ons af: hoe komt het dat zoveel jonge mannen en vrouwen tussen 15 en 30 jaar last hebben van burn-out, depressie en een gevoel van zinloosheid?

We mijmerden. Als kind hebben we twee dingen nodig: een veilig nest waar we onderdeel zijn van een gezin en waar we welkom zijn en de mogelijkheid om onszelf te zijn en ons te ontwikkelen, de vrijheid om uit te vliegen.

Sommige kinderen worden overladen met liefde en knuffels, maar mogen niet op ontdekkingstocht.

Andere kinderen worden aan hun lot overgelaten en groeien op in een omgeving waar weinig ruimte is voor emoties en aanraking.

Na de kindertijd volgt een periode van school (zitten en stampen) en werken.

Van wie leren we eigenlijk hoe belangrijk de behoeftes zijn van ons lichaam?

Dansen, spelen, knuffelen, tekenen, verstoppen, nog meer knuffelen, rennen, boos worden, verdrietig zijn: de reactie van volwassenen is snel in de richting van het cognitieve brein. Je hoeft niet te huilen, hier een snoepje ga maar weer zitten. Niet zo boos doen, zeg sorry. Straks in de pauze mag je rennen, nu eerst de tafel van vijf oefenen.

 Het lijkt niet zo gek dat het lichaam na tien, twintig, dertig of veertig jaar schreeuwt: ZOEK HET UIT, IK DOE NIET MEER MEE.

Uitgeput en somber ben je uit het veld geslagen.

Een burn-out of een depressie is een heftige ziekte. Een deken van duisternis en zwaarte die gewoon leven onmogelijk maakt. Hoe ga je daarmee om als naaste?

Wat het allerbelangrijkste is wat we kunnen doen voor mensen met een depressie, is er simpelweg zijn. Het is moeilijk, want liever wil je een naaste helpen om erbovenop te komen. Je wilt dat iemand zich weer vreugdevol en energiek voelt. Maar dat is niet aan ons, de naasten. We kunnen theezetten en de kamer opruimen. We kunnen vragen of een wandeling fijn is. Maar bovenal moeten we zeggen: je bent niet gek, je hoeft je niet bezwaard te voelen, ik zie dat je het zwaar hebt en ik ben er voor je.

Het goede nieuws: een lichaam is sterk en veerkrachtig en alles ontstaat en vergaat doorlopend, ook een uitgeput en depressief gevoel.

Zit je midden in een depressie? Dan is dat moeilijk te geloven.

Maar weet: je hoeft het niet alleen te doen. Echt niet.

Voor deze boodschap renden we maandag in het Oosterpark. Bij Stichting Mind Korrelatie kun je terecht met vragen of voor een luisterend oor. Ook als je niet direct familie of vrienden hebt, waar je aan kunt kloppen. We liepen hard, we deelden onze kilometers en we zamelden geld in om de stichting te voorzien van middelen om er te zijn voor mensen met depressie.

Gelijkmoedigheid gewenst voor wie het nodig heeft.

Enne: als je een keertje mee wilt rennen, je bent welkom.