een eerste marathonervaring
Geplaatst: 27 mei 2018, 12:37
Hoi allemaal
Ik heb vandaag mijn eerste marathon gelopen (in Adelaide, helemaal down under). Het was een leuke ervaring en hopelijk was dit de eerste marathon van een hele serie! Ik ben iemand zonder veel loopervaring, dus daarom deel ik mijn verslag.
Mijn langste afstand tot nu was de halve marathon van Brussel en ook een keer kort nadien 22K. Omdat dit vlot gegaan was, durfde ik dromen van een hele marathon, alleen zag ik het niet zitten om uren en uren te trainen. Op internet las ik dan iets over het speciale sportrusten schema en dat leek me wel wat. Ik kocht het boek en ging aan de slag.
Samen met mijn zus (die fietste) bepaalden we mijn omslagpunt, dat zou 190 zijn. Mijn beste tijd op 10K was juist 60 minuten en dus kwam mijn marathonhartslag op 152 (correct me if I'm wrong)
Vervolgens ging ik heel braaf trainen. Er was een vakantie gepland en dus startte ik vroeger en deed ik een week dubbel. Ik heb ook wat heen en weer geschoven met de dagen, maar toch heel erg flink vier keer gaan lopen. Twee keer marathonhartslag, een keer vogels en een keer intensief.
De trainingen gingen vlotjes, ik had nergens last van, alleen de week met twee keer 14K vond ik heel zwaar. Na die tweede keer kwamen er allerhande pijntjes bovendrijven.
Ik had wel gemerkt dat mijn tempo niet overeenkwam met het voorspelde tempo, ik was trager. Daar lag ik nu niet van wakker, maar het was toch een beetje jammer (omdat ik al traag genoeg ben).
Vandaag was dan de grote dag! Ik had bijna niet geslapen en was pokkezenuwachtig.
Ik was vastberaden om me tot 28K of zelfs 35K heel goed aan mijn marathonhartslag van 152 te houden. Net voor het startsein piepte ik op mijn horloge. Ik had nog geen ene stap gezet of mijn hartslag was al 148!! Shit...!
Ik wilde absoluut niet wandelen, zeker niet in het begin, dus ik besloot maar gewoon zo traag als mogelijk te lopen zodat het nog lopen zou zijn. Ik deed mijn ademhalingsoefeningen zo goed mogelijk en na 2K was ik er bijna, maar toen kwam er een hellling en was het weer naar de vaantjes.
Uiteindelijk heb ik mijn te hoge hartslag maar geaccepteerd. Het was voor mij belangrijker om minstens te blijven joggen. Het eerste deel van de marathon zat ik rond de 160. Aan de temperatuur zal het niet gelegen hebben. Het was net geen twintig graden en af en toe druppelde het een beetje, ideaal loopweer dus.
Daarna begon de hele meute van de halve marathon mij in te halen en vond ik het mentaal moeilijk om zo traag te blijven baggeren. Ik heb mijn tempo iets verhoogd en probeerde mijn hartslag rond de 170 te houden.
Ik vond het spannend om de 14K te passeren, maar eigenlijk gebeurde er niets bijzonders. Ik liep gewoon door naar de 15.
Tussen 21 en 28km was het heel eenzaam. Er stond niemand langs het parcours en er was ook niemand meer om me in te halen. Ik liep gewoon rustig mijn eigen tempo en zong af en toe wat mee met mijn muziek.
Na 28K begon ik dan terug andere marathonlopers te zien die meer aan het wandelen of strompelen waren dan lopen. Ik kon er zelf een paar inhalen en dat gaf wel een goeie boost. Ik had wel last van spierpijn in de benen, maar niks zorgwekkends.
Na 30K kreeg ik wat last van mijn maag, mogelijks was dat derde gelletje toch verkeerd gevallen of had ik te veel water gedronken onderweg. Later ging het weer voorbij.
Vanaf 35K was ik moe, wat natuurlijk niet abnormaal is. Geen man met de hamer, ondanks de hoge hartslag ging dat prima, maar wel spierpijn. Ik kon nog wel mijn tempo een beetje verhogen en mijn hartslag toch rond de 170 houden.
De finish was natuurlijk heel fijn! Toen de eindmeet in zicht was, heb ik er nog een sprintje tegenaan gegooid want ik had nog energie over. En nu heb ik een medaille, whoohoo.
Ik kan dus wel niet verklaren wat er is gebeurd met die hoge hartslag. Uiteindelijk was mijn hartslag veel te hoog en mijn tempo veel te laag. Mijn eindtijd van 6u05 (wc bezoekje inclusief) was drie kwartier na mijn voorspelde tijd. En ondanks mijn hoge hartslag heb ik geen man met een hamer gezien.
Misschien klopten mijn berekeningen niet? Ander omslagpunt? Andere 10K tijd? Verkeerd getraind?
Mijn laatste trainingen op marathonhartslag van 152 zat ik toch om en bij 8min/km. Dat is traag, maar niet zo traag als ik nu was. En mijn hartslag was een stuk lager.
Ik lig er niet van wakker hoor. Ik heb de marathon tenminste volledig gelopen, nooit gewandeld (tenzij om te drinken) en zeker niet gestrompeld.
Nu heb ik al gelijk ambitie voor een volgende keer en ik zou toch ook graag sneller worden. Hoe pak ik dat aan??
Ik kan in ieder geval zeggen dat het bizarre 14K schema dus werkt. Mijn 22K was al maanden en maanden geleden, ik heb NOOIT verder getraind dan 14K in het schema en ik ging vrij vlot naar de 42.2! Enkel spierpijn, maar zeker niet buiten adem en een finish met een big smile!!!
Ik heb vandaag mijn eerste marathon gelopen (in Adelaide, helemaal down under). Het was een leuke ervaring en hopelijk was dit de eerste marathon van een hele serie! Ik ben iemand zonder veel loopervaring, dus daarom deel ik mijn verslag.
Mijn langste afstand tot nu was de halve marathon van Brussel en ook een keer kort nadien 22K. Omdat dit vlot gegaan was, durfde ik dromen van een hele marathon, alleen zag ik het niet zitten om uren en uren te trainen. Op internet las ik dan iets over het speciale sportrusten schema en dat leek me wel wat. Ik kocht het boek en ging aan de slag.
Samen met mijn zus (die fietste) bepaalden we mijn omslagpunt, dat zou 190 zijn. Mijn beste tijd op 10K was juist 60 minuten en dus kwam mijn marathonhartslag op 152 (correct me if I'm wrong)
Vervolgens ging ik heel braaf trainen. Er was een vakantie gepland en dus startte ik vroeger en deed ik een week dubbel. Ik heb ook wat heen en weer geschoven met de dagen, maar toch heel erg flink vier keer gaan lopen. Twee keer marathonhartslag, een keer vogels en een keer intensief.
De trainingen gingen vlotjes, ik had nergens last van, alleen de week met twee keer 14K vond ik heel zwaar. Na die tweede keer kwamen er allerhande pijntjes bovendrijven.
Ik had wel gemerkt dat mijn tempo niet overeenkwam met het voorspelde tempo, ik was trager. Daar lag ik nu niet van wakker, maar het was toch een beetje jammer (omdat ik al traag genoeg ben).
Vandaag was dan de grote dag! Ik had bijna niet geslapen en was pokkezenuwachtig.
Ik was vastberaden om me tot 28K of zelfs 35K heel goed aan mijn marathonhartslag van 152 te houden. Net voor het startsein piepte ik op mijn horloge. Ik had nog geen ene stap gezet of mijn hartslag was al 148!! Shit...!
Ik wilde absoluut niet wandelen, zeker niet in het begin, dus ik besloot maar gewoon zo traag als mogelijk te lopen zodat het nog lopen zou zijn. Ik deed mijn ademhalingsoefeningen zo goed mogelijk en na 2K was ik er bijna, maar toen kwam er een hellling en was het weer naar de vaantjes.
Uiteindelijk heb ik mijn te hoge hartslag maar geaccepteerd. Het was voor mij belangrijker om minstens te blijven joggen. Het eerste deel van de marathon zat ik rond de 160. Aan de temperatuur zal het niet gelegen hebben. Het was net geen twintig graden en af en toe druppelde het een beetje, ideaal loopweer dus.
Daarna begon de hele meute van de halve marathon mij in te halen en vond ik het mentaal moeilijk om zo traag te blijven baggeren. Ik heb mijn tempo iets verhoogd en probeerde mijn hartslag rond de 170 te houden.
Ik vond het spannend om de 14K te passeren, maar eigenlijk gebeurde er niets bijzonders. Ik liep gewoon door naar de 15.
Tussen 21 en 28km was het heel eenzaam. Er stond niemand langs het parcours en er was ook niemand meer om me in te halen. Ik liep gewoon rustig mijn eigen tempo en zong af en toe wat mee met mijn muziek.
Na 28K begon ik dan terug andere marathonlopers te zien die meer aan het wandelen of strompelen waren dan lopen. Ik kon er zelf een paar inhalen en dat gaf wel een goeie boost. Ik had wel last van spierpijn in de benen, maar niks zorgwekkends.
Na 30K kreeg ik wat last van mijn maag, mogelijks was dat derde gelletje toch verkeerd gevallen of had ik te veel water gedronken onderweg. Later ging het weer voorbij.
Vanaf 35K was ik moe, wat natuurlijk niet abnormaal is. Geen man met de hamer, ondanks de hoge hartslag ging dat prima, maar wel spierpijn. Ik kon nog wel mijn tempo een beetje verhogen en mijn hartslag toch rond de 170 houden.
De finish was natuurlijk heel fijn! Toen de eindmeet in zicht was, heb ik er nog een sprintje tegenaan gegooid want ik had nog energie over. En nu heb ik een medaille, whoohoo.
Ik kan dus wel niet verklaren wat er is gebeurd met die hoge hartslag. Uiteindelijk was mijn hartslag veel te hoog en mijn tempo veel te laag. Mijn eindtijd van 6u05 (wc bezoekje inclusief) was drie kwartier na mijn voorspelde tijd. En ondanks mijn hoge hartslag heb ik geen man met een hamer gezien.
Misschien klopten mijn berekeningen niet? Ander omslagpunt? Andere 10K tijd? Verkeerd getraind?
Mijn laatste trainingen op marathonhartslag van 152 zat ik toch om en bij 8min/km. Dat is traag, maar niet zo traag als ik nu was. En mijn hartslag was een stuk lager.
Ik lig er niet van wakker hoor. Ik heb de marathon tenminste volledig gelopen, nooit gewandeld (tenzij om te drinken) en zeker niet gestrompeld.
Nu heb ik al gelijk ambitie voor een volgende keer en ik zou toch ook graag sneller worden. Hoe pak ik dat aan??
Ik kan in ieder geval zeggen dat het bizarre 14K schema dus werkt. Mijn 22K was al maanden en maanden geleden, ik heb NOOIT verder getraind dan 14K in het schema en ik ging vrij vlot naar de 42.2! Enkel spierpijn, maar zeker niet buiten adem en een finish met een big smile!!!
.