Al van jongs af aan heb ik gelopen, en van nature had ik een zeer goede conditie en was ik erg snel. Op een gegeven moment ben ik echter geheel gestopt met sporten.
Op mijn 32e, nu 5 jaar geleden, ben ik rustig aan weer begonnen met lopen, maar wat ik ook probeer, het blijft zwoegen en strompelen.
In die 5 jaar tijd heb ik beginnersschema's gedaan, interval, alleen duurloopjes, combinaties van duurloop en interval, alleen maar lang en rustig, wat minder lang en nog rustiger, ik heb een hartslagmeter gekocht en zorg dat ik in de juiste zones blijf, maar alles zonder resultaat. Ik train overigens 3x per week, en zorg dus altijd voor minimaal 1 rustdag.
Ik kan prima een langere tijd lopen zolang ik dat héél langzaam doe, bijvoorbeeld een uur lang in 7.5 km/u. Ik kan ook best korte stukjes snel lopen, en met (heel) veel moeite haal ik 2200m in een coopertest.
Maar zodra ik probeer die duurloop net iets sneller te lopen lijkt alles te verzuren en ben ik na een kwartier helemaal op.
Mijn rusthartslag zit tussen de 40 en de 50, en tijdens een fietstest haalde ik 182. Bij 8 a 9 km/u zit ik al op een hartslag van 160.
Nou probeer ik ook op mijn ademhaling te letten tijdens het lopen, maar daar lijkt het fout te gaan. Als ik er niet op let adem ik langer in dan uit. Nou probeer ik er dan ook al een paar weken wel op te letten, door langer uit te ademen dan in. Mijn lijf schreeuwt dan echter meteen dat ik te weinig zuurstof krijg, en ik ga dan automatisch naar adem happen en dieper inademen.
Als ik op de bank oefeningen doe ga ik meteen gapen en zuchten, en voelt het erg onaangenaam.
Moet ik na 5 jaar sukkelen maar gewoon accepteren dat er niet meer in zit dan dit, of zou bovenstaande gestrompel verklaard kunnen worden door disfunctioneel ademen? Is er toch nog hoop dat ik ooit weer gewoon lekker een stuk kan hardlopen?
Ps Nou vergat ik toe te voegen: ik heb een gezond gewicht, heb een gezonde leefstijl, en ben verder lichamelijk ook gezond
).